….Ὅλοι εξετάζουμε το ὑφιστάμενο πρόβλημα μέσα στα πλαίσια των σχέσεων της χώρας μας με ένα ασήμαντο εδαφικά και πληθυσμιακά κρατίδιο που πρακτικά δεν είναι σε θέση να διαμορφώσει και να επιβάλλει καταστάσεις, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, όποιο όνομα και αν φέρει. Αφελής προσέγγιση από αδιάβαστους πολιτικούς, με γεωστρατηγικές γνώσεις επιπέδου αγουρίδας, που δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει στη διεθνή σκακιέρα.
….Τώρα ο κίνδυνος είναι ιδιαίτερα μεγάλος, πολύ μεγαλύτερος από το παρελθόν, μέσα από την εσφαλμένη εντύπωση ότι αν βρούμε μια συμβιβαστική λύση θα εξαλειφθούν τα προβλήματα, θα σταματήσει ο αλυτρωτισμός, θα συνειδητοποιήσουν ξαφνικά ότι δεν κατάγονται από τον Μ. Αλέξανδρο και όλα πλέον θα είναι μέλι-γάλα. ….Το θέμα με τα ὀνομα δεν είναι τοπικό, αλλά έχει να κάνει με τις γενικότερες γεωπολιτικές στρατηγικές και εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σχετίζεται δε άμεσα με τη θέση στο χώρο της Ρωσικής παρουσίας. ….Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Οι μεγάλοι στρατηγιστές του παρελθόντος είχαν διατυπώσει την άποψη ότι ο κατέχων τον εσωτερικό χώρο μιας μεγάλης εδαφικής έκτασης (όπως πχ η Ρωσία), νομοτελειακά θα επικρατήσει σταδιακά και στην περιφέρεια (στα άκρα, στα παράλια εδάφη). ….Το πρόβλημα εδώ και δυο αιώνες βρίσκεται ακριβώς εκεί. Η μακρόπνοη πολιτική του Δυτικού Κόσμου (για την ακρίβεια του εκτός Ρωσίας Κόσμου) αποσκοπούσε και αποσκοπεί όλο αυτό το διάστημα στον περιορισμό της εδαφικής επέκτασης ή επιρροής της Ρωσίας προς τα άκρα (υπό οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς). ….Η πρώτη εμφανής τάση προς την κατεύθυνση αυτή διεφάνει στην προσπάθεια της Ρωσίας το 1878, να δημιουργήσει τη Μεγάλη Βουλγαρία του Αιγαίου με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου(βλέπε χάρτη). Η προσπάθεια δεν καρποφόρησε και ανετράπη μετά από τέσσερεις μήνες με τη Συνθήκη του Βερολίνου. Τα έδάφη της Μακεδονίας και Θράκης που προσδοκούσε επί της ουσίας η Ρωσία μέσω της Μ. Βουλγαρίας παρέμειναν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. ….Στη συνέχεια έχουμε την Βουλγαροκινούμενη επανάσταση του Ίλιντεν η οποία στην εξέλιξή της δημιούργησε δύο τάσεις τους Ενωτικούς που πίστευαν στον υπέρτατο στόχο, την άμεση προσάρτηση της Μακεδονίας στην Βουλγαρία, και τους Αυτονομιστές που μιλούσαν πλέον για αυτόνομη Μακεδονία. Σύμφωνα με τον Βρετανό ερευνητή Brailsford, το Ίλιντεν ήταν η πρώτη οργανωμένη απόπειρα του βουλγαρικού στοιχείου στην Μακεδονία και την Θράκη, μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βουλγαρίας το 1903. Η Ελλάδα τότε κράτησε αρνητική στάση και συνεργάστηκε ανεπίσημα με τους Οθωμανούς. ….Η τάση της Δυτικής πολιτικής να αποτρέψει την κάθοδο των Ρώσων στα νότια άκρα της Ευρώπης γίνεται εμφανής περί το τέλος του Β’ ΠΠ, με την περίφημη χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ, για τις σφαίρες επιρροών μετά τη λήξη του πολέμου. Έτσι εμείς, στα πλαίσια των διεθνών προτεραιοτήτων του Δυτικού κόσμου, διατηρήσαμε ανέπαφη την εδαφική μας ακεραιότητα. ….Ο Τίτο στη συνέχεια με την προσδοκία ότι (ανεξάρτητα από τη αρνητική στάση της Μόσχας) οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ίσως κατάφερναν να επικρατήσουν στον Ἑλληνικό χώρο, θεώρησε σκόπιμο να δώσει στη Βαρντάρσκα νέο όνομα. «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας». Με αυτό τον τρόπο πίστευε ότι δημιουργούσε προϋποθέσεις για αλυτρωτικές διεκδικήσεις αν οι συνθήκες το επέτρεπαν. Ο ίδιος ανήγγειλε δημόσια ότι στόχος του ήταν να επανενώσει όλα τα τμήματα της Μακεδονίας (βλέπε χάρτη Μακεδονίας του Αιγαίου). ….Η Αμερικανική στάση εκείνη την εποχή ήταν ορθολογική όπως φαίνεται και από το τηλεγράφημα του State Department προς αμερικανικές Αρχές, με υπογραφή του τότε Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinius, που έγραφε, μεταξύ άλλων, ότι: « Η Κυβέρνηση θεωρεί ότι αναφορές του τύπου Μακεδονικό (έθνος), Μακεδονική (Μητέρα Πατρίδα) ή Μακεδονική (εθνική συνείδηση) αποτελούν αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας». …. Ήταν όμως όντως ορθολογική ?? Θα το δούμε στη συνέχεια. ….Μέχρις εδώ η δυτική διπλωματία ὑλοποιώντας το δόγμα της μη καθόδου των Ρώσων και των συμμάχων τους νοτιότερα, ικανοποιούσε τις ἑλληνικές απόψεις όπως φαίνεται και από το τηλεγράφημα του Stettinius. Γιατί άραγε ?? ….Η κοσμοϊστορική αλλαγή του 91 με τη διάλυση της Σοβ. Ενώσεως αλλάζει άρδην το σκηνικό. Οι απελευθερωμένες πλεόν Δημοκρατίες του Συμφώνου της Βαρσοβίας μετακομίζουν σωρηδόν στο Δυτικό στρατόπεδο. Εμείς φυσικά χαιρόμασταν και έτσι έπρεπε να κάνουμε. Μας διέφυγε όμως μια άκρως σημαντική λεπτομέρεια. Από εκείνη τη μέρα και μετά πάψαμε να αποτελούμε το τελευταίο ανάχωμα προς νότον απέναντι στο Σοβιετικό μπλοκ. ….Αυτομάτως εκεί τελειώνει και ο «ορθολογισμός» των Αμερικανών. Εμάς πλέον μας έχουν δεδομένους. Τώρα πρέπει να χαϊδέψουν τους νεοφερμένους. Το ανάχωμα στους Ρώσους είναι πλέον πολύ ψηλά. Έφτασε στην Ουκρανία. Επείγει να δέσουν με σταθερούς δεσμούς στο Δυτικό άρμα τους νεότευκτους. Έτσι εδώ και αρκετά χρόνια, με την περίεργη δική μας ανοχή, τοποθέτησαν ως διαμεσολαβητή για το φλέγον θέμα της ονομασίας, τον Εβραϊκής καταγωγής Matthew Nimetz (Νίμιτς). ….Εγώ θέλω να είμαι καλοπροαίρετος, αλλά ο κ. Νίμιτς δεν με αφήνει. Όπου βρεθεί και όπου σταθεί διακηρύσσει ότι θα λύσει με δίκαιο τρόπο το πρόβλημα, αλλά το όνομα που θα προκύψει θα περιέχει οπωσδήποτε τον όρο «Μακεδονία». Και αν η πληροφορία μου είναι ακριβής, ό ίδιος παλαιότερα εξέφρασε την άποψη ότι ο Μ. Αλέξανδρος δεν ήταν Ἕλληνας και συνάμα ήταν και σφαγέας. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι Εβραίοι έχουν και κάποια παλιά απωθημένα με την Θεσσαλονίκη, την αποκαλούμενη προπολεμικά και «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων». ….Πιστεύω πλέον να έχετε αντιληφθεί γιατί ανέφερα στην αρχή του άρθρου ὅτι ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος τώρα, απ’ ὅτι ήταν στο παρελθόν. Τότε ήμασταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των Αμερικανών και έτσι ο ορθολογισμός τους είχε αίτιο. Τώρα πλέον δεν τους πολυενδιαφέρει η ρευστότητα που ενδεχομένως θα προκύψει στα βόρεια σύνορά μας αρκεί να σταθεροποιήσουν στο άρμα τους, τους βόρειους γείτονές μας. ….Αναγνωρίζοντας, κάτω από αυτές τις συνθήκες, σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία, θα θέσουμε σε στάση αναμονής έναν ασκό του Αιόλου ο οποίος θα ανοίξει με απρόβλεπτες συνέπειες, όταν θα το επιτρέψουν απρόσμενες καταστάσεις στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον. ….Οι Τούρκοι μετά την ανεξαρτησία μας ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ να πάρουμε το όνομα που επιθυμούσαμε ΤΟΤΕ, δηλ. Γραικία, διότι για τους Τούρκους η ονομασία εκείνη υποδήλωνε αλυτρωτισμό για τις περιοχές της Οθωμ. Αυτοκρατορίας που κατοικούνταν από Γραικούς (έτσι ήταν το όνομά μας ΤΟΤΕ και έτσι μας αποκαλούσαν και οι Τούρκοι). ….Αυτό ακριβώς έπρεπε να προσπαθούμε να κάνουμε και εμείς σήμερα. Να στερήσουμε την μελλοντική πιθανότητα από τους Σκοπιανούς να εγείρουν (όταν το επιτρέψουν οι καιροί) θέματα αλυτρωτισμού. Και για να είμαστε και ειλικρινείς οι Τούρκοι ΤΟΤΕ είχαν και κάποιο δίκιο, διότι υπήρχαν πράγματι πολλές περιοχές της επικράτειάς τους με έντονη παρουσία Ελληνικού πληθυσμού. Εμείς εδώ στη Μακεδονία μας δεν έχουμε ούτε 0,5 % φιλοσκοπιανό στοιχείο (βλέπε Ουράνιο Τόξο ~10.000) και θέλουμε να τους εκχωρήσουμε επίσημα τη δυνατότητα μελλοντικής εκμετάλλευσης ??? Ε όχι, είμαστε αδικαιολόγητοι. ….Υπάρχει η άποψη ὅτι ο χρόνος κυλάει εις βάρος της Ελλάδος. Πιστεύω το ακριβώς αντίθετο. Στην πολιτική, όταν ο άλλος επείγεται, ο διπλωματικός εκβιασμός είναι το μόνο όπλο για να φέρεις τα πράγματα εκεί που θέλεις. Και αυτοί που επείγονται είναι κατά βάση οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Κατά βάθος το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι τι όνομα θα έχει το κρατίδιο, αρκεί να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. ….Το πρόσφατο δημοσίευμα των Financial Times του Λονδίνου με πρόταση για άλλη ονομασία (Παιονία) δείχνει ότι για τον εξωτερικό παράγοντα επείγει ο χρόνος και όχι η ονομασία. (Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το άρθρο της συγκεκριμένης έγκριτης εφημερίδας απηχεί μόνο προσωπικές απόψεις του συντάξαντος). Εμείς εδώ προφανώς κοιμόμαστε …. Δέχομαι την θεωρία ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση θα πρόκειται για παράδοση άνευ όρων μιας τεράστιας ἱστορικής ονομασίας σε ένα αμελητέο συνονθύλευμα Βουλγάρων, Αλβανών, Γύφτων και πεντ-έξη ακόμα μειονοτήτων. Είναι ντροπή. Είναι ἱεροσυλία. Εσχάτη παρακμή και απίστευτος ραγιαδισμός. …. Ἡ δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα (όχι μόνο όταν μας συμφέρει). Έχει δημοψήφισμα. Έστω και με τον, κατά Πάγκαλο, ηλίθιο Ἑλληνικό λαό. Χωρίς τη δική μας αναγνώριση δεν έχουν κανένα μέλλον, ακόμα και αν τους αναγνωρίσει όλο το πλανητικό σύστημα. Κάθε μέρα που περνάει αυτοί σβήνουν και εμείς πάμε να τους δώσουμε το φιλί της ζωής. Καμία αντίρρηση να τους το δώσουμε και να προοδεύσουν μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, αλλά με τους δικούς μας όρους. ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Οἱ εξ ανατολών γείτονές μας για την περίπτωση των 12 μιλίων μας έχουν σε κατάσταση «casus belli». Εμείς τι ?? …. Ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών πηγάζει από κάποιες ξεχασμένες παραμέτρους που τείνουμε να τις ξεχάσουμε. Οι Σκοπιανοί δεν είναι γνήσιοι Σλάβοι, όπως κακώς έχουμε αφήσει να περάσει στον απλό πολίτη. Όσοι δεν είναι Αλβανοί ή μειονότητες, είναι Βούλγαροι (μείγμα Τουρανικών φὐλων με διάσπαρτες σλαβικές ομάδες της περιοχής και υπολείμματα θρακικών φύλων). ….Μιλούν Σλαβικό ιδίωμα διότι και οι Βούλγαροι όταν εγκαταστάθηκαν στο χώρο τους, έχασαν την δική τους γλώσσα και προσαρμόσθηκαν σε μια σλαβική παραλλαγή. Η γλώσσα των Σκοπιανών λοιπόν είναι η Βουλγαρική με κάποιες μικροδιαφορές που αργότερα δημιούργησε τεχνηέντως ο Τίτο. ….Οι Βούλγαροι γλωσσολόγοι θεωρούν την επισημοποιημένη (από το 1944) Σλαβομακεδονική γλώσσα τοπική παραλλαγή της Βουλγαρικής, όπως ακριβώς και οι περισσότεροι εθνογράφοι και γλωσσολόγοι μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Ο πρόεδρος της Βουλγαρίας Ζέλιο Ζέλεφ (1990-1997) αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Σλαβομακεδονική ως ξεχωριστή γλώσσα, όταν τα Σκόπια έγιναν ανεξάρτητο κράτος. ….Που θέλω να καταλήξω. Έχετε υπ' ὀψη σας πότε γιορτάζεται και σε τι αναφέρεται η εθνική γιορτή των Βουλγάρων ?? Άραγε πόσοι Έλληνες πολίτες το γνωρίζουν ?? Εθνική τους εορτή λοιπόν είναι η 3 Μαρτίου1878. Ημερομηνία υπογραφής της Συνθήκης του Ἁγίου Στεφάνου Κωνσταντινούπολης με την οποία δημιουργήθηκε (στα χαρτιά) η μεγάλη Βουλγαρία (βλέπε χάρτη), η οποία όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ, διότι άλλαξε η απόφαση με τη συνθήκη του Βερολίνου στις 13 Ιουλίου 1878. ….Οι Βούλγαροι ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να την γιορτάζουν ως εθνική εορτή, κατά τα άλλα όμως είναι συνδεδεμένοι με την ΕΕ και παριστάνουν τα τελευταία χρόνια τους καλούς φίλους. Επί της ουσίας λοιπόν ο ουσιαστικός κίνδυνος δεν πηγάζει από το κρατίδιο αυτό καθαυτό, αλλά από την αναζωπύρωση (όταν και αν οι συνθήκες το επιτρέψουν) της ιδέας της Μεγάλης Βουλγαρίας. ….Και εμείς τρώμε το παραμύθι ότι αυτοί πιστεύουν πως είναι απόγονοι του Μεγ. Αλεξάνδρου. Από μέσα τους στη συντριπτική τους πλειοψηφία γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι Βούλγαροι. ,,,,Θα κλείσω με τις τελευταίες γραμμές της ανάρτησης του ΥΠΕΞ της 18/1/2018 (Η επίλυση του ζητήματος του ονόματος θα άρει ένα σημαντικό σημείο τριβής στις σχέσεις των δύο χωρών και θα επιτρέψει την πλήρη αξιοποίηση του μεγάλου δυναμικού που ενέχει η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών). Τα συμπεράσματα δικά σας. Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα 23920 26256
0 Comments
........Μα γιατί να γιορτάζουμε αυτό το Όχι ;;;
(το άρθρο είναι επίμηκες μεν, αλλά χρήσιμο για όσους κρατούν αρχεία) ....Τέτοιες μέρες ήταν, πριν ένα χρόνο. Άκουγα μια εκπομπή στο ραδιόφωνο όπου οι ακροατές τηλεφωνούσαν και έλεγαν την άποψή τους. ....Λόγω των ημερών το κύριο θέμα ήταν η εθνική γιορτή της 28ης Οκτ. 1940. Υπήρχε ποικιλία από αναφορές στα γεγονότα της εποχής εκείνης. Ως συνήθως, ακουγόταν κατά τα πλείστον θετικά και εγκωμιαστικά σχόλια για όσα διαδραματίσθηκαν τότε, αλλά δεν έλειπαν και τα γνωστά : «Το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο Ελληνικός λαὀς», «Γιατί να έχουμε και 2η Εθνική Εορτή» «Μόνο ο ΕΛΑΣ έκανε αντίσταση» «Οι παρελάσεις δεν χρειάζονται» και διάφορα ἀλλα. ....Μέσα σ’ αυτούς κάποιο «αμούστακο» βγήκε στον αέρα και με στόμφο προφέσορα άρχισε να καταφέρεται κατά των Άγγλων ιμπεριαλιστών που ανάγκασαν τον Μεταξά με το ζόρι να πει ΟΧΙ και μας έμπλεξε έτσι στον πόλεμο. Το πραγματικό ΟΧΙ το είπε Ο ΕΛΑΣ με την αντίσταση που έκανε κατά των κατακτητών. Είπε και πολλές άλλες ασυναρτησίες γνωστής προέλευσης. ....Από την χροιά της φωνής του ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για νεαρό άτομο. Οι δύο δημοσιογράφοι που συντόνιζαν την εκπομπή ήταν φανερό πως δεν είχαν αρκετές γνώσεις για να απαντήσουν με κάποια επιχειρήματα στον ακροατή και απλώς τον άκουγαν. ....Αναγκάστηκα να παρέμβω στον σταθμό για να θέσω ὁρισμένα γεγονότα στην (κατά τη γνώμη μου) σωστή ἱστορική βάση. ....Τους είπα λοιπόν : Είχατε πριν από λίγο έναν νεαρό ακροατή, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30 ετών, ο οποίος με απόλυτο τρόπο τοποθετήθηκε σε γεγονότα που δεν τα έζησε ο ίδιος (οὐτε και εγώ εξάλλου). Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα διδάχτηκε μέσα στους κόλπους γνωστών κομματικών μηχανισμών. ....Να διευκρινίσω λοιπόν ότι κατ’ αυτούς (τους μηχανισμούς), ο Μεταξάς ήταν Γερμανόφιλος (μέχρι να πει το ΟΧΙ) και μετά «λακές» των Άγγλων ιμπεριαλιστών, ο δε νικηφόρος αγώνας μας εναντίον των «φίλων» τότε Ιταλών ήταν και αυτός ιμπεριαλιστικός. Τότε οι Άγγλοι ήταν «κακοί» ιμπεριαλιστές διότι ίσχυε ακόμη το, από τον Αύγουστο του 39, Ρωσογερμανικό Σύμφωνο μη επίθεσης Ρίμπεντροπ - Μολότωφ. ....Ο κομματικός μηχανισμός του ΚΚΕ στη συντριπτική του πλειοψηφία δέχθηκε με ανακούφιση τη είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα στις 27 Απρ. του 41, διότι τότε ήταν σύμμαχοι. ....Ουδεμία σκέψη για αντίσταση υπήρξε εκ μέρους του, από τις 6 Απρ. μέχρι τις 3 Ιουλ. του 41, τότε που ο Ιωσήφ Στάλιν, μετά την ξαφνική Γερμανική εισβολή στη Ρωσία, κάλεσε τους λαούς που βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία του άξονα, να οργανώσουν την αντίστασή τους. ....Τότε ξαφνικά οι Άγγλοι έγιναν «καλοί» ιμπεριαλιστές και άρχισαν να ενισχύουν από αέρος, και όχι μόνο, τις αντιστασιακές ομάδες των διαφόρων κρατών και της Ελλάδος μαζί, με ρίψη αναγκαίου υλικού και Εγγλέζικων λιρών που στο συντριπτικό του ποσοστό κατέληγε στα χέρια των αντάρτικων ομάδων του ΕΛΑΣ. ....Ὅταν έληξε ο πόλεμος οι Άγγλοι έγιναν και πάλι «κακοί» ιμπεριαλιστές. Εδώ έχουμε δηλαδή ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα «κατευθυνόμενου» κομματικού πατριωτισμού. ....Τους ευχαρίστησα και έκλεισα το τηλέφωνο με την ελπίδα ότι ο νεαρός ακροατής θα έκανε τον κόπο να ερευνήσει τα γεγονότα εξετάζοντας και άλλες πηγές, έξω από την κομματική γραμμή, για μια περισσότερο σφαιρική ενημέρωση του. Να προβληματισθεί κατά πόσον θα έπρεπε να αναθεωρήσει ένα μέρος τουλάχιστον αυτών που πίστευε μέσα από καταγεγραμμένα γεγονότα. ....Αστική αφέλεια μου. Όχι μόνο δεν προβληματίστηκε, αλλά μετά από 10 περίπου λεπτά ξαναπήρε τηλέφωνο και τι είπε ο «επαΐων» ? ….(Να απαντήσω στον κύριο που πήρε προηγουμένως, ότι δεν είμαι 30 χρονών, 18 είμαι !!!, και συνέχισε χωρίς να απαντάει στις επισημάνσεις που έκανα με άλλες ασυναρτησίες όπως. «Τις λίρες των Άγγλων τις έπαιρναν όλες οι αντιστασιακές ομάδες, όχι μόνο ο ΕΛΑΣ» ....«Το ΟΧΙ κακώς το γιορτάζουμε διότι που ακούστηκε να γιορτάζουμε την έναρξη ενός γεγονότος και όχι την κατάληξή του ?» «Έπρεπε να γιορτάζεται ως Εθνική εορτή η απελευθέρωση της Ελλάδος από τον ΕΛΑΣ»). ....Μάλιστα, αγαπητές φίλες και φίλοι. ....Ο παντογνώστης 18άρης τα είπε όλα. Είχε μάθει καλά το μάθημα του από τα «ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ» αρχεία του Ριζοσπάστη που του έδωσαν να διαβάσει και είχε πλέον άποψη «κρυστάλλινη» και μη επιδεχόμενη αμφισβήτηση. Κάποιος όμως έπρεπε να του δώσει να διαβάσει και τα «ΠΛΗΡΗ» αρχεία του Ριζοσπάστη (υπάρχουν στο διαδίκτυο) για να προσγειωθεί ανώμαλα στην πραγματικότητα. ....Θεώρησα ότι ήταν άσκοπο πλέον να δευτερολογήσω, διότι δεν έβγαζε πουθενά. Αυτόν τον νεαρό (19 πλέον ετών, και σοφότερο υποθέτω) τον άκουσα και πάλι, προ ημερών, στον ίδιο Ρ/Σ σταθμό να τηλεφωνεί και να λέει ακριβώς τα ίδια πράγματα. ....Επειδή πλέον και από το κυβερνών κόμμα άρχισε να διαχέεται σιγά-σιγά η αντίληψη ότι η είσοδος παρελαυνόντων τμημάτων του ΕΛΑΣ στις πόλεις μετά την αποχώρηση των Γερμανικών Στρατευμάτων αποτελούσε και απελευθέρωση των πόλεων από τον ΕΛΑΣ, αποφάσισα να παραθέσω ορισμένα στοιχεία στην παρούσα ανάρτηση που κρίνω ότι θα είναι χρήσιμα για το αρχείο του κάθε ενδιαφερὀμενου. ...........α. Απελευθέρωση κάποιου τόπου ή πόλεως (με την ακριβή του όρου έννοια) δεν νοείται, όταν κάποιοι φεύγουν οικιοθελώς, αναίμακτα και ανενόχλητα, χωρίς να προηγηθεί κάποια αποφασιστική μάχη μεταξύ των αντιμαχομένων. (πχ. στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912, προηγήθηκε η σημαντική μάχη των Γιαννιτσών (19 -20 Οκτ.) και στη συνέχεια ακολούθησε η παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Χασίν Ταξίν στους απεσταλμένους του Κωνσταντίνου, Λοχαγούς Βίκτωρα Δούσμανη και Ιωάννη Μεταξά). (ΥΓ1). ....Ήδη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα αρχίζει να διαφαίνεται καθαρά η πρόθεση της «αριστερής ορθότητας» να αναβαθμίσει σταδιακά τα γεγονότα της απελευθέρωσης των πόλεων και της Ελλάδας γενικότερα, και να μας πείσει ὅτι αυτή οφείλεται στον ένοπλο αγώνα της αντίστασης. ....Ο μόνος λόγος που αποχώρησαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα οφείλεται σε στρατηγική αναδιάταξη και σύμπτυξη των δυνάμεών τους, μετά την αρνητική γι αυτούς εξέλιξη των επιχειρήσεων σε άλλα σημαντικά μέτωπα του πολέμου, έξω από την Ελληνική επικράτεια. ....Φέτος οργανώθηκαν πολυήμερες εκδηλώσεις στην Αθήνα με επίκεντρο την «απελευθέρωση των Αθηνών από το ΕΑΜ» (Στοιχεία για τις απώλειες των Γερμανών από αυτήν την απελευθέρωση δεν βρίσκω πουθενά !! Εσείς έχετε?). ....Μα θα με ρωτήσει κάποιος. ....Δεν είναι σημαντικό γεγονός αυτή η απελευθέρωση, έστω και με αυτό τον τρόπο ?? ....Ασφαλώς και είναι. Και των Αθηνών, και της Θεσσαλονίκης, και των άλλων πόλεων της Ελλάδος. Χαρά και αγαλλίαση και ανακούφιση. ....Να προβάλουμε όμως ότι αυτό οφείλεται στη «φοβερή» αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που σε μία τριετία αγώνων κατάφερε να φονεύσει τον ασύλληπτο αριθμό των 372 Γερμανών (αν κάνω λάθος διορθώστε με), είναι ιστορική απάτη. ....Η πρόθεση μεγάλης μερίδας του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ δεν ήταν στην ουσία η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, (αυτή ήταν δεδομένη, είτε έμπαιναν στην πόλη είτε όχι, και η κεντρική ηγεσία του ΚΚΕ το γνώριζε πολύ καλά), αλλά να προλάβει να ελέγξει κομματικά την πόλη για την μελλοντική τους επικράτηση, όταν θα το επέτρεπαν οι συνθήκες. ....Την 1η Σεπτ. 44 οι εκπρόσωποι της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας (ΟΜΜ) του ΕΛΑΣ και της Γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης Θεσσαλονίκης - Αιγαίου υπογράφουν στο Λειβάδι Χαλκιδικής στρατιωτικό σύμφωνο. ....Με το σύμφωνο αυτό ο ΕΛΑΣ φέρεται να αναλαμβάνει τη δέσμευση να μην εμποδίσει την υποχώρηση του Γερμανικού στρατού και η γερμανική πλευρά δεσμεύεται να διατάξει την αποχώρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας από τη Θεσσαλονίκη, την οποία στη συνέχεια θα παραδώσει στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ και στο ΕΑΜ. ....Την 26η Σεπτ 44, έχουμε τη Συμφωνία της Καζέρτας (Ουίλσον, Γ. Παπανδρέου, Μακ Μίλαν, Σαράφης, Ζέρβας), που θέτει το Γενικό Στρατηγείο του EΛAΣ υπό τις διαταγές του Άγγλου στρατηγού Σκόμπι. ....Την 12 Οκτ. 44, μετά και την αποχώρηση του τελευταίου Γερμανού στρατιώτη από την Αθήνα, φτάνει ἡ εξόριστη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. ....Για τη Μακεδονία, εκδίδεται διαταγή των Σκόμπι και Σαράφη που απαγορεύει στον ΕΛΑΣ να περάσει τον Αξιό ποταμό προς τη Θεσσαλονίκη και να περιμένει την απόβαση των Βρετανών. ....ΟΙ Μάρκος Βαφειάδης και Λεωνίδας Στρίγγος όμως, αποφασίζουν μυστικά να προχωρήσουν «Ξεσχίσθηκε ο “Δούρειος” της Καζέρτας», είπε περήφανα ο Μάρκος Βαφειάδης βάζοντας σε πονοκέφαλο τους ιστορικούς αν το ήξερε η Αθήνα ή αν ήταν δική του πρωτοβουλία. ....Κάνουν πως υπακούουν στη διαταγή αλλά εν αγνοία τους (υποτίθεται) αρκετές δυνάμεις του ΕΛΑΣ περί το τέλος Οκτωβρίου 44 αρχίζουν να προωθούνται προς τη Θεσσαλονίκη.. ....Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΜΩΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΓΓΛΩΝ ΣΤΗ ΛΙΣΣΑΒΟΝΑ, στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος ο Γκαίμπελς, (σύμφωνα με την μαρτυρία και του αρχηγού του γερμανικού επιτελείου, στρατηγού Γιόντλ ), και ΠΡΟΕΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠ’ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΝΟΧΛΗΣΗ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ. ....Να θυμίσω ότι αρχές Οκτωβρίου του 44, οι Τσώρτσιλ και Στάλιν συμφωνούν ποιες θα είναι οι σφαίρες επιρροής μετά τον πόλεμο στη νοτιοανατολική Ευρώπη : «Η Ελλάδα θα ανήκε κατά 90% στους Βρετανούς και στους Αμερικανούς και η υπόλοιπη περιοχή των Βαλκανίων θα αφεθεί με υψηλά ποσοστά στη Σοβιετική Ένωση». ....ΑΠΟ ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΟΤΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ ?? ....Δεν λέω να μη μνημονεύσουμε τα γεγονότα και να μην τα γιορτάσουμε. Αλλά μέχρις εκεί που τους αναλογεί, με βάση τα επίσημα ιστορικά στοιχεία. Δεν θα αναγάγουμε σε εθνική γιορτή μια απελευθέρωση από «προσυμφωνημένη κάτω από το τραπέζι» Γερμανική αποχώρηση. Αλλά αυτοί άλλα είχαν στο μυαλό τους και το απέδειξαν αμέσως μετά. (ΥΓ2). ........β. Ας απομυθοποιήσουμε τώρα την μόνιμη επωδό τα τελευταία χρόνια που εκπορεύεται ως πλύση εγκεφάλου από τις αριστερής προέλευσης γραφίδες. Τι λένε λοιπόν και το επαναλαμβάνουν συνεχώς? Μα το ίδιο που παπαγάλισε στο ραδιόφωνο και ο 19χρονος που προανέφερα. ....«Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να «γιορτάζουμε» ως εθνική εορτή την έναρξη των πολέμων και όχι τη λήξη τους, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη». ....Γιατί θα πρέπει σ’ αυτόν τον τόπο να ακούμε συνέχεια όλα τα ψεύδη που μεταχειρίζεται η αριστερά και να τα καταπίνουμε «αμάσητα» ?? ....Ας δούμε λοιπόν τις εθνικές εορτές των άλλων κρατών για να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα. ..........(1) Γαλλία : 14 Ιουλίου του 1789. Ημερομηνία που με την πτώση της Βαστίλης, ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση που διήρκεσε από το 1789 έως το 1799. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ και η γυναίκα του βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα αποκεφαλίστηκαν το 1793 στην γκιλοτίνα. .. ...........(2) ΗΠΑ : 4 Ιουλίου 1776. Οταν το 1775 οι αγγλικές δυνάμεις που εδρεύαν στη Βοστώνη. επιχείρησαν να πάρουν στρατιωτικό υλικό από την πόλη Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, συνάντησαν αντίσταση από την πολιτοφυλακή της Μασαχουσέτης με αποτέλεσμα να γυρίσει ο Βρετανικός στρατός κυνηγημένος στη Βοστώνη και με βαριές απώλειες. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τον Αμερικανο-βρετανικό πόλεμο ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ 8 ΧΡΟΝΙΑ και έληξε επίσημα με την συνθήκη του Παρισιού στις 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1783, με την οποία η Αγγλία παραχωρούσε τα εδάφη της στις ΗΠΑ. ....Στις 4 Ιουλίου 1776 συγκλήθηκε συνέλευση των Αμερικανών στη Φιλαδέλφεια, όπου ψηφίστηκε η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, ημέρα που αποτελεί και την Εθνική εορτή των Αμερικανών. ...........(3) Ισπανία : 12 Οκτωβρίου Σύμβολο της ενότητας της χώρας. Τιμά την επανένωσή της και την πρώτη άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική, το 1492. ...........(4) Ιταλία : 2 Ιουνίου 1946 Εθνική Εορτή. Αποτελεί την επέτειο του συνταγματικού δημοψηφίσματος, όταν ο ιταλικός λαός μετά από 85 χρόνια βασιλείας κλήθηκε να επιλέξει τη μορφή του πολιτεύματός του, και επέλεξε δημοκρατία. ............(5) Γερμανία : 3 Οκτ. 1990 Ημέρα ενσωμάτωσης της ανατολικής Γερμανίας στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Επελέγει ως εθνική εορτή, ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η 9Η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, καθώς η συγκεκριμένη ημέρα συμπίπτει και με τη θλιβερή επέτειο της «Νύχτας των Κρυστάλλων», κατά την οποία ξεκίνησε η οργανωμένη επίθεση εναντίον των Εβραίων. ............(6) Νορβηγία : 17η Μαΐου, Ημέρα σύνταξης του Συντάγματος το 1814 ............(7) Πολωνία : 3η Μαΐου, Επέτειος θέσπισης του Συντάγματος το 1791 ............(8) Μ. Βρετανία : Δεν υπάρχει εθνική γιορτή. Οι Βρετανοί, που δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας τους, δεν θεσμοθέτησαν εθνικές επετείους με πατριωτικό περιεχόμενο − ενδεχομένως διότι οι πιθανές ημερομηνίες μπορούσαν να λειτουργήσουν διχαστικά ανάμεσα στις διαφορετικές εθνοτικές τους ομάδες, . ............(9) Πορτογαλία : 25η Απρ. 74 . Η ημέρα που ξεκίνησε η επανάσταση των γαρυφάλλων που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας, μετά από 48 χρόνια. ...........(10) Ουγγαρία : 20η Αυγούστου. Εθνική εορτή προς τιμήν του πρώτου βασιλιά της Ουγγαρίας Στέφανου που πέθανε το 1038 και μερικά χρόνια αργότερα, το 1083, ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. ...........(11) Βουλγαρία : 3 Μαρτ. 1878. Ημερομηνία υπογραφής της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου Κωνσταντινούπολης που συνομολογήθηκε μεταξύ Ρωσικής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μετά τη λήξη του Ρωσο-Τουρκικού πόλεμου (Απρίλιος 1877 - Ιανουάριος 1878), που είχε λήξει με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης στις 30 Ιανουαρίου του1878. (Λεπτομέρεια. Δεν γιορτάζουν οι Βούλγαροι τη λήξη του πολέμου αλλά τη Συνθήκη που υπεγράφη δυο μήνες αργότερα κατά την οποία δημιουργήθηκε (στα χαρτιά) η μεγάλη Βουλγαρία, η οποία όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ, διότι άλλαξε η απόφαση με τη συνθήκη του Βερολίνου στις 13 Ιουλίου 1878. Οι Βούλγαροι όμως όπως βλέπετε ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να την γιορτάζουν ως εθνική εορτή, κατά τα άλλα όμως παριστάνουν τους καλούς φίλους. Δείτε ένα χάρτη της Μεγάλης Βουλγαρίας για να καταλάβετε τι εννοώ. ............(12) Φινλανδία : 6 Δεκ. 1917, Το Κοινοβούλιο της Φινλανδίας υιοθέτησε τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας της Φινλανδίας, που είχε ψηφιστεί δυο μέρες νωρίτερα από τη Γερουσία. Η άνοδος του φινλανδικού εθνικισμού το 19ο αιώνα σε συνδυασμό με την Οκτωβριανή επανάσταση και την καθεστωτική αλλαγή στη Ρωσία, επέτρεψαν τη δημιουργία ανεξάρτητου φινλανδικού κράτους, ύστερα από αιώνες κυριαρχίας των Σουηδών και των Ρώσων. ............(13) Ρωσία (μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) : 12 Ιουνίου, Το 1990, επί ΕΣΣΔ ακόμη, το πρώτο συνέδριο των Λαϊκών Αντιπροσώπων της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας ψήφισε την Διακήρυξη περί της κυριαρχίας του κράτους της Ρωσίας. Δύο χρόνια αργότερα, το 1992, το Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αποφάσισε να ορίσει την ημέρα αυτή, ως ημέρα εορτής και ως αργία. Το 1994, η ημέρα αυτή καθιερώθηκε επισήμως ως εθνική εορτή της μετακομμουνιστικής Ρωσίας. .............(14) Ρωσία (προ της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης) : 26 Οκτ. 17 (παλ. ημερολόγιο), ή 7 Νοε. 17 (νέο ημερολόγιο) Να διευκρινίσω ὅτι παρά την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι ο τσάρος ανατράπηκε από την Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτωβρίου, στην πραγματικότητα υπήρξαν δύο επαναστάσεις το 1917. ....Η Επανάσταση του Φεβρουαρίου που ανέτρεψε τον τσάρο και σχημάτισε μια προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβοβ. Τον Μάιο ο Αλεξάντρ Φιόντοροβιτς Κέρενσκι έγινε Υπουργός Πολέμου και τον Ιούνιο διαδέχτηκε τον Λβοβ ως Πρωθυπουργός. ....Στις 26 Οκτ. / 7 Νοε., η δημοκρατική κυβέρνησή του Κέρενσκι ανατράπηκε με πραξικόπημα από τους Μπολσεβίκους του Βλάντιμιρ Λένιν, που δημιούργησε έτσι το πρώτο κομμουνιστικό κράτος στον κόσμο. ....(ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΕΤΡΕΨΕ Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ, χρηματοδοτούμενος μάλιστα από τη Γερμανία του Κάϊζερ, με την υποχρέωση να μην συνεχίσει η Ρωσία να μάχεται στο πλευρό των Συμμάχων κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) ....Η σπουδαιότερη λεπτομέρεια όμως είναι ότι, οι Σοβιετικοί γιόρταζαν την αρχή της επανάστασης των Μπολσεβίκων και όχι την οριστική επικράτηση της που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1920. ....(Δεν σας βολεύει όμως «φαρισαίοι υποκριτές» να τα λέτε αυτά στα 18χρονα και από την άλλη αναρωτιέστε τάχα γιατί στην Ελλάδα γιορτάζουμε την έναρξη και όχι την κατάληξη των γεγονότων, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη !!). .............(15) Τουρκία : 19η Μαι. 1019, 30 Αυγ. 22, και 29η Οκτ. 23. Τρείς εθνικές εορτές. ....Μία για την έναρξη του τελευταίου Ελληνοτουρκικού πολέμου που κατέληξε στην Μικρασιατική Καταστροφή. (Η απόβαση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919 θεωρείται αρχή του Τουρκικού πολέμου της ανεξαρτησίας και αποτελεί εθνική γιορτή στην Τουρκία, αποτελεί επίσης και την απαρχή της τελικής φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου), ....Μία για τη λήξη του με τη νίκη των Τουρκικών δυνάμεων, Ημέρα της Νίκης ("Zafer Bayramı"), στις 30 Αυγ. 22, ....Μία για την 29η Οκτωβρίου 1923 Ημέρα της Δημοκρατίας ("Cumhuriyet Bayramı"), όταν ο Μουσταφά Κεμάλ δήλωσε ότι η Τουρκία είναι εφεξής δημοκρατία. ....Ασφαλώς υπάρχουν και περιπτώσεις που αναφέρονται και στη λήξη σημαντικών γεγονότων κυρίως όμως όταν η έναρξή τους δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερα συμβολικό. ....Στην πατρίδα μας και οι δύο εθνικές μας εορτές έχουν έντονο συμβολικό χαρακτήρα, παγκόσμια αναγνωρισμένο. ....Ο 2ος ΠΠ. έληξε μετά τη ρήψη από τις ΗΠΑ και της δεύτερης ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας. Να γιορτάζουν λοιπόν και οι Αμερικανοί την 9η Αυγ. 1945 ως εθνική γιορτή εις ανάμνηση της λήξης του Β’ ΠΠ. ....Ας είμαστε λοιπόν λίγο σοβαροί. Έχουμε που έχουμε τόσες πληγές, ας μην ανοίγουμε και άλλες. Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα τηλ. 23920 26256 E-mail : [email protected] ..........ΥΓ1. Ο πολιτικός κόσμος στην πλειοψηφία του, με την διαχρονική κακομοιριά που τον διακρίνει απ’ την απελευθέρωση και μετά, αντί να σεβαστεί ορισμένες συμβολικές μνήμες και να τις διαχωρίσει από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες, κατάργησε πριν από μερικές δεκαετίες, την ονομασία της γνωστής πλατείας Βαρδαρίου στην τότε δυτική είσοδο της Θεσσαλονίκης που είχε ονομαστεί πλατεία Μεταξά εις ανάμνηση του γεγονότος της παράδοσης της πόλης σε αυτόν και τον Βίκτωρα Δούσμανη, ως εκπροσώπων του Κωνσταντίνου, σε εκείνο ακριβώς το σημείο. ....Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι κακώς την ονόμασαν τότε μόνο πλατεία Μεταξά. Έπρεπε να την αποκαλέσουν Πλατεία Δούσμανη - Μεταξά και να παραμείνει έτσι εσαεί για ἱστορικούς λόγους. (Εδώ ο Πούτιν που σταμάτησε πλέον να γιορτάζει την Οκτωβριανή Επανάσταση, έχει κανονικά στημένα τα αγάλματα του Λένιν στην Αγ. Πετρούπολη). ....Είναι έγκλημα η ιστορία κάθε τόπου να αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τα κέφια της κάθε ιδεολογίας ..........ΥΓ2. Ενώ οι Γερμανοί έφευγαν ανενόχλητοι προς τα σύνορα ο ΕΛΑΣ σχεδίαζε με ποιο τρόπο θα εξουδετερώσει τη «Ντόπια αντίδραση» πολεμώντας εναντίον οποιουδήποτε Έλληνα δεν αποδεχόταν το «αλάθητο» της κομμουνιστικής αλήθειας. ........Έτσι σε μία ήδη απελευθερωμένη Ελλάδα, είχαμε το θλιβερό και πέρα από κάθε ανθρώπινη λογική συμβάν της 4ης Νοε. 44, όπου περίπου 22.000 άντρες του ΕΛΑΣ, διαλύουν και συντρίβουν στην περιοχή του Κιλκίς ένα μεγάλο τμήμα περίπου 8.000 μαχητών του ΕΔΕΣ στο οποίο είχε ενσωματωθεί και μεγάλος αριθμός στελεχών των Ταγμάτων ασφαλείας καθώς και οικογένειες αμάχων που δεν είχαν συνεργασθεί με το ΕΑΜ. ....Οι απώλειες εκατέρωθεν ξεπέρασαν τους 1500 ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες που ξεπέρασαν τις 2000. Η πρώτη και πιο αιματηρή εμφύλια σύγκρουση με την Ελλάδα ήδη ελεύθερη. Γιατί άραγε?? ....Υπήρχαν, είπε ο ΕΛΑΣ, ανάμεσα σ’ αυτούς αρκετοί δοσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών. Ναι, να δεχθώ ὅτι υπήρχαν. Εσείς με πιο δικαίωμα, όταν στην Αθήνα υπήρχε ήδη νόμιμη κυβέρνηση υπό τον Γ. Παπανδρέου, προβήκατε σ’ αυτή την απαίσια ενέργεια να σφαγιάσετε αδέλφια σας, χωρίς να δώσετε (σε όσους κατά την εκτίμησή σας είχαν παρεκτραπεί) το αναφαίρετο δικαίωμα μιας δίκαιης δίκης από τους καθ’ ὕλην αρμόδιους ? ....Εσείς ειδικά, που επί δύο ολόκληρα χρόνια (Αυγ. 39 - Ιουλ. 41) ήσασταν οι συνεπέστεροι συνεργάτες και δοσίλογοι των Γερμανών ? ....Τι ρωτάω όμως ? Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Σε τρία χρόνια αντίσταση, απώλειες Γερμανών : ούτε καν 400. Μάχη Κιλκίς, απώλεια περίπου 4.000 ελληνικών ψυχών, οι 3.800 εξ αυτών, μη κομμουνιστικής συνειδήσεως. ….….. Κωνσταντινούπολη είναι, μέρος 2ο (απαραίτητη προϋπόθεση η ανάγνωση του πρώτου άρθρου για κατανόηση του παρόντος) ….Παλαιότερα (σε άλλο άρθρο μου) είχα εκφράσει την επιθυμία να ὑπάρχει κάποιος αντίλογος σ’ αυτά που αναρτώ, έτσι ὥστε μέσα από τις διαφορετικές απόψεις να καταλήγουμε κατά το δυνατόν σε πιο τεκμηριωμένα συμπεράσματα. ….Χαίρομαι ιδιαίτερα διότι το άρθρο που ανάρτησα πριν από 10 ημέρες με τον τίτλο «Γιαγιά, δεν είναι «Εις την πόλιν» …. «Κωνσταντινούπολη» είναι», κοινοποιήθηκε και στην ἱστοσελίδα του ΟΔΕΓ, ὅπου ὑπήρξαν ὁρισμένα σχὀλια και διαφορετικές απόψεις. ….Θεωρώ λοιπόν ὅτι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να αναρτήσω τον διάλογο που ὑπήρξε ανάμεσα σε μένα και τον αναγνώστη “De Di” και συμπληρώνει με περαιτέρω ανάλυση και επεξηγήσεις την συγκεκριμένη προσέγγιση του θέματος, --------------------------------------------------------------------------------------- ….De. Di. Έχει μια βάση σαν ανάλυση, αλλά δε μου φαίνεται και τόσο πειστική. Με τον ίδιο μηχανισμό ονομάζονται ένα σωρό πόλεις στη σημερινή δυστυχώς Τουρκία. Εις Σμυρνην - Ιζμιρ Εις Αμισόν - Σαμσούν Εις Σπάρτην - Ισπάρτα Εις Νικομήδειαν - Ιζμιτ κ.ο.κ. Η Βασιλεύουσα ετιμείτο με το οριστικό άρθρο και το "εις την Πόλιν" απαντάται κι αυτό ευθέως και έχει και αυτό ισχυρά επιχειρήματα. --------------------------------------------------------------------------------------- Απάντηση 1η …..Έχω την αίσθηση ὅτι δεν αντιληφθήκατε την ιδιομορφία της τουρκικής να προσθέτει τον ήχο και το γράμμα " Ι " σε ξένες λέξεις που αρχίζουν με " s " και ακολουθούνται από άλλο σύμφωνο. Σας παρέθεσα ένα σωρό παραδείγματα με τέτοιες λέξεις ξένες και ἑλληνικές. ....Δηλαδή με τη δική σας προσέγγιση όταν οι Τούρκοι λένε " Iskandinav " εννοούν " εις Σκανδιναυό " ?. όταν λένε " ispinoz " εννοούν "εις σπίνο" ?, όταν λένε " istalaktit " εννοούν " εις σταλακτίτη" ? " όταν λένε " Ιskenter " εννοούν " εις Σκεντέρ (Αλέξανδρον)" ?, όταν λένε " iskarpin " εννοούν " εις σκαρπίνη" ?. ….Σας προέτρεψα να ανοίξετε ένα τουρκικό λεξικό να δείτε εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα. ….Να σας το παρουσιάσω και αντίστροφα. Να δεχθώ την άποψή σας ότι πριν από το όνομα Ελληνικών πόλεων προσθέτουν το "Ι" που αντιστοιχεί στο "Εις". Που είναι λοιπόν αυτό το "Εις" σε άλλες Ελληνικές πόλεις της τότε Οθωμανικής επικράτειας ??. Να ξεκινήσω με μία από τις πόλεις που φέρατε εσείς ως παράδειγμα. Που είναι λοιπόν το " Ι " στην Σαμψούντα (Samsun)?. Έχετε δει εσείς κανένα " Ι " στην Selanik (Θεσσαλονίκη) ?, στην Silifke (Σελεύκεια)?, στην Sivas (Σεβάστεια)?, στην Sinop (Σινώπη)?. Και για να ξεφύγουμε από το αρχικό «S» (αφού το γενικεύετε), έχετε δει εσείς κανένα " Is " στη Gelibolu (Καλλίπολη) ?, στην Efes (Έφεσο) ?, στην Bergama (Πέργαμο) ?, στην Foça (Φώκαια) ? στην Kayseri (Καισάρεια) ?, στην Atina (Αθήνα) ?, στην Konya (Ικόνιο, που μάλιστα αρχίζει και από I) και σε πολλές άλλες ???. ….Ασφαλώς και δεν βλέπετε, διότι δεν αρχίζουν από διπλό σύμφωνο με πρώτο το «S». Και ας δεχθούμε για τη συζήτηση ότι ενδεχομένως για κάποιες Ελληνικές πόλεις να προήλθε από το «Εις» (Λάθος μεν, αλλά ας το δεχθούμε). Για τις ξένες όμως περιοχές που κολλάει το ελληνικό «Εις» ??. ....Πως λοιπόν δικαιολογείται την Σκωτία να τη λένε «İskoçya» ?, την Σκανδιναβία «İskandinavya» ?, τά Σκόπια «Üsküp»? (το «Ü» ως γνωστόν προφέρεται ως κλειστό « İ »). Χρησιμοποιούν και αυτοί το ἑλληνικό «Εις» και δεν το έχουμε αντιληφθεί ??. Λέω, μήπως !!! ….Ευχαριστώ. Ελπίζω αυτή τη φορά να το ανέλυσα καλλίτερα. (Εννοείται βέβαια ότι σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η χρήση της παρεφθαρμένης Τουρκικής εκδοχής από οποιονδήποτε Έλληνα αναφέρεται σ' αυτό το θέμα) --------------------------------------------------------------------------------------- ….De. Di. : Εγώ δεν γνωρίζω τούρκικα και δεν αναιρώ την άποψή σας. Μπορεί να έχετε και δίκιο. Η γλωσσολογία, η ιστορία κτλ. δεν είναι κανονικές επιστήμες γι αυτό δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Υπάρχουν πολλές και όλες είναι αλήθειες. Τα περιστασιάκα παραδείγματα και πηγές δεν είναι λόγοι για απολυτότητες. Εγώ δεν είπα τίποτα από όλα αυτά που λέτε εσείς ότι είπα. Δεν είπα εγώ ότι "εννοούν" κάτι. Ούτε είπα ότι αυτοί προσέθεσαν το “I”. Δεν μπορούν να "εννοούν" κάτι σε άλλη γλώσσα. Προφανώς πήραν τις ελληνικές φράσεις και τις παρέφθειραν. Δεν είπα ότι προσέθεσαν κάτι αυτοί. ....Το ότι εφαρμόστηκε αυτό το ίδιο “ I “ και σε μη Ελληνικές πόλεις μπορεί να έχει και άλλες ερμηνείες και θέλει έρευνα. ….Και στις λατινογενείς λέξεις υπάρχει η ελληνική κατάληξη -ico (ικός) σε λέξεις που δεν είναι ούτε ελληνικές ούτε ελληνογενείς. Οι Έλληνες του μεσαίωνα πως την λέγανε άραγε την Σκανδιναβία και τα Σκόπια; Όταν εισέβαλαν στην Μικρά Ασία οι Τούρκοι βρήκαν ένα τεράστιο γεωγραφικό χώρο πλήρως ελληνόφωνο. --------------------------------------------------------------------------------------- Απάντηση 2 Φίλε De. Di. : Σας έδωσα μία τεκμηριωμένη με στοιχεία ανάλυση ἡ οποία είναι ενισχυτική του ὅρου Κωνσταντινούπολη. Εσείς επιμένετε στην παρετυμολογία του ὅρου (όπως και πολλοί άλλοι) που οι Τούρκοι δεν την αποδέχονται, και αντιπαραθέτουν μία δική τους. Ἡ γλωσσολογία είναι μια θεωρητική επιστήμη και μάλιστα από τις πλέον δύσκολες. Στην γλωσσολογική ανάλυση που σας έκανα δεν μπορεί κανείς Τούρκος να αντιπαραθέσει ανάλογα πειστικά επιχειρήματα. Έτσι, μέσω της ορθολογικής προσέγγισης βεβαιώνεται ὅτι και οι Τούρκοι τη λένε Κωνσταντινούπολη, με το δικό τους ιδιόμορφο τρόπο. Μέσα από τη γλωσσολογική έρευνα αποδομείται ο ισχυρισμός τους ότι το "Istanbul" δεν είναι "Κωνσταντινούπολη" αλλά είναι "Ευρύχωρος Τόπος" ,,,,Για να αντιληφθείτε ακόμα περισσότερο την τουρκική ιδιαιτερότητα της γλώσσας, η ονομασία της Ξάνθης στα τουρκικά είναι "İskeçe" και όχι "Skeçe". ....Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ο απλός Έλληνας πολίτης θα σταματήσει να αναμασάει την παρετυμολογία της λέξης, η οποία έχει ριζώσει εδώ και πολλές γενιές στη συνείδησή του. ....Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί οι Έλληνες εκείνης της εποχής (εκ των οποίων οι Τούρκοι, όπως λέτε εσείς και πολλοί άλλοι, παρέλαβαν την ονομασία) έλεγαν για την Πόλη "Εις την Πόλιν" ενώ για την Σμύρνη έλεγαν "Εις Σμύρνην" και όχι "Εις την Σμύρνην" για να έχουμε λογικά και εκεί "Istinzmir". ....Να υπενθυμίσω και πάλι ότι οι Άραβες (που από τον 8ο μ.Χ. αιώνα έλεγαν την Πόλη "Stanbulus") τους διέφυγε εντελώς αυτό το εμβληματικό "Εις". ....Να επισημάνω επίσης ότι οι Τούρκοι πριν επεκταθούν στη Μικρά Ασία είχαν για πολλές δεκαετίες άμεση και καθοριστική επαφή με τους Άραβες και τους Πέρσες. Ευχαριστώ. ….ΥΓ.1 Η λατινική κατάληξη "icus" δεν προέρχεται από την Ελληνική "ικος". Είναι ταυτόσημες συγγενείς καταλήξεις που αναπτύχθηκαν παράλληλα στις δύο γλώσσες και πηγάζουν από την PIE ρίζα (*-ko-) της ομογλωσσίας (βλέπε και τα αντίστοιχα Σανσκριτικό (*-kas) και Σλαβονικό(*ŭkŭ). Δεν έχουν σχέση και συνάφεια με το θέμα που συζητάμε. ….ΥΓ.2 Ο όρος Σκανδιναβία δεν υφίστατο τον Μεσαίωνα. Προέκυψε για πρώτη φορά περί τα τέλη του 18ου αιὠνα από μία περιοχή στη νότια Σουηδία (τότε Δανία) με την ονομασία "Scania". Τα Σκόπια επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ονομαζόταν "Scupi" και αργότερα επί Βυζαντινής "Σκούποι". Όταν τα κατέλαβαν οι Οθωμανοί άλλαξαν την ονομασία τους, την προσάρμοσαν στη γλώσσα τους και τα είπαν "Üsküp", βάζοντας στην αρχή το ευφωνικό γράμμα "Ü" λόγω του συμπλέγματος "Sk" στη αρχή της λέξης (προφανώς όχι από το Ἑλληνικό «Εις») ….ΥΓ.3 Για το θέμα που ανέλυσα, φίλε De. Di., μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις για ἑβδομάδες. Ας αφήσουμε τους αναγνώστες να διυλίσουν τα επιχειρήματα και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. --------------------------------------------------------------------------------------- De. Di. :Η γλωσσολογία είναι μια θεωρητική επιστήμη για αυτό και όπως σε όλες τις θεωρητικές επιστήμες επιτρέπει ιδεολογικές αγκυλώσεις και εμμονικά μοτίβα σκέψης του εκάστοτε επιστήμονα . Οι "επιστήμες" αυτές επιτρέπουν στον ερευνητή να οδηγήσει την όποια έρευνα εκεί που θέλει και να βγάλει το πόρισμα που θέλει η ιδεολογία του να βγει, χρησιμοποιώντας και υπερτονίζοντας τις πήγες που συμφέρουν αυτό που θέλει ή έχει γαλουχηθεί να αποδεικνύει. ….Χαρακτηριστικό είναι ότι σε αυτές τις επιστήμες ιδεολόγοι της μιας ιδεολογίας λένε όλοι τα ίδια και οι υποστηρικτές της άλλης λένε όλως τυχαία άλλα, αλλά ίδια πάλι μεταξύ τους. Όλοι επικαλούνται πηγές και τεκμήρια και καυχιόνται για την επιστημονικότητά τους. Στα Μαθηματικά όμως είτε αριστερός είτε δεξιός 1+1=2 και όχι 3. Το σχόλιο είναι γενικό και δεν αναφέρομαι φυσικά σε εσάς που είστε ευγενέστατος συνάμα. …. Όσον αφορά το θέμα. Έχω βρει προσφάτως μια ανάλυση για το -ικός που ανέφερα και τεκμηριώνει (όπως ο ερευνητής νομίζει) την ελληνική της προέλευση. Επειδή είμαι από κινητό είναι ανέφικτο να την ψάξω τώρα. Με πολλή χαρά αν είναι αντικείμενο της ομάδας να σας την δείξω να την αντικρούσετε. Και όσον αφορά το Istanbul επειδή δεν γνωρίζω τούρκικα δεν εμμένω γιατί αποφεύγω να έχω άποψη όταν δεν έχω γνώση. Απλά καταλαβαίνω από το σχόλιο σας ότι θεωρείτε ότι η δικιά σας εκδοχή είναι αυτή που δεν αρέσει στους Τούρκους; (Εκεί που λέτε "αποδομείται ο ισχυρισμός τους"). Γιατί εγώ θα περίμενα να μην τους αρέσει η ριζωμένη στη συνείδηση του λαού εκδοχή ότι είναι από το "εις την Πόλιν". --------------------------------------------------------------------------------------- Απάντηση 3η Φίλε De. Di., (α). Οι θεωρητικές επιστήμες έχουν ως επί το πλείστον τα στοιχεία που αναφέρεις. Η γλωσσολογία είναι μεν θεωρητική αλλά βασίζεται σε συγκεκριμένους κανόνες που δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αποκλίσεων και παρερμηνειών. Το πολύ-πολύ να εμφανίζουν περισσότερες της μιας εκδοχές, που στηρίζονται όμως πάντα πάνω σ' αυτούς τους κανόνες. Όταν λοιπόν λέω ὅτι οι Τούρκοι δεν μπορούν να αντικρούσουν τη γλωσσολογική προσέγγιση της ετυμολογίας, εννοώ ότι δεν έχουν αντίστοιχα γλωσσολογικά επιχειρήματα για να το επιτύχουν. Έτσι αποδυναμώνεται εντελώς ἡ αφελής εκδοχή τους για τον "Ευρύχωρο τόπο" (Istan + bol). Άλλο λοιπόν να τους αντικρούεις με επιχειρήματα μέσα από τους κανόνες και τις ιδιομορφίες της ίδιας της γλώσσας τους, και άλλο να χρησιμοποιείς μια σοβινιστική (κατ΄ αυτούς) προσέγγιση που δεν στηρίζεται σε κανόνες, αλλά σε μια, κατευθυνόμενη από το συναίσθημα, λαϊκή ετυμολογία. Αντίστοιχα τότε και αυτοί, (έξω από τους γλωσσολογικούς κανόνες), βολεύονται και μπορούν εύκολα να στηρίζουν τη δική τους σοβινιστική εκδοχή για το "istan" και το "bol". (β). Για το (-ικος) ευχαρίστως να ανταλλάξουμε απόψεις. Όταν έχεις την ανάλυση που αναφέρεις ανάρτησέ την στο χρονολόγιό μου και θα τοποθετηθώ ανάλογα. (γ). Και εγώ δεν γνωρίζω Τούρκικα. Απλά όταν πριν αρκετά χρόνια θεώρησα ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει πιο προσεκτική ανάλυση, έψαξα ότι πηγές μπόρεσα να βρω και έμαθα αρκετές λεπτομέρειες για τη δομή της Τουρκικής γλώσσας που με βοήθησαν να παγιώσω την άποψη που παρέθεσα. Να θυμίσω τέλος ότι το μεγαλύτερο αγκάθι που αποδυναμώνει εντελώς την παρετυμολογία είναι εκείνη η άνευ λόγου και αιτίας μετατροπή του "την" σε "ταν" που δεν συναντάται σε καμιά άλλη περίπτωση ελληνικών λέξεων που εκτουρκίστηκαν. ….Και όπως ευφυολόγησα και στο αρχικό άρθρο μου, μόνο αν οι Τούρκοι ήταν Δωριείς θα μπορούσαν να κάνουν μια τέτοια μετατροπή. Και όσοι δεν αντιλαμβάνονται τι εννοώ, παραθέτω την Αττική εκδοχή του Σπαρτιάτικου ρητού. (Ή την ή επί της). Ευχαριστώ και εγώ επίσης για τον πολιτισμένο διάλογο με τον οποίο προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το θέμα. --------------------------------------------------------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------------------- ** Κλείνοντας, επειδή μερικοί φίλοι με ρώτησαν αν η γιαγιά Δέσποινα είναι πραγματικό πρόσωπο ή την χρησιμοποίησα τυχαία για να διανθίσω το άρθρο, απαντώ. Nαι ήταν πράγματι η γιαγιά μου. Τιμής ένεκεν λοιπόν αναρτώ και μία φωτογραφία της μαζί με τη μητέρα της, την πρόγιαγιἀ μου Μαγδαληνή. Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα τηλ. 23920 26256 E-mail : [email protected] Γιαγιά, δεν είναι «Εις την πόλιν» ………. «Κωνσταντινούπολη» είναι.
Ήμουνα και ‘γω κάποτε μικρός (ὅπως ὅλοι μας). Εκεί γύρω στο ’54, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, είχα τα πρώτα μου ακούσματα από τη γιαγιά μου τη Δέσποινα (απ’ την πλευρά της μάνας μου) για τις χαμένες πατρίδες και τους θρύλους που τις συνόδευαν. Από την Πόλη ἡ γιαγιά ἡ Δέσποινα, τις περισσότερες ὥρες της ἡμέρας, μαζί με τη μάνα της, την πρόγιαγιά μου τη Μαγδαληνή, αναπολούσαν τα χρόνια και τη ζωή που περνούσαν στην Κωνσταντινούπολη, πριν βρεθούν πρόσφυγες αρχικά στην Αθήνα, μετέπειτα στην Καβάλα και τελικά στη Θεσσαλονίκη. Άκουγα λοιπόν τότε ατέλειωτες ἱστορίες για το Γαλατά και το Φανάρι, για το Μπαλουκλί και το Καπαλί Τσαρσί, για τον μαρμαρωμένο Βασιλιά, την Αγια Σοφιά, το Βόσπορο, τα Πριγκηπόνησα και πολλά άλλα που έχουν πλέον ξεθωριάσει στη μνήμη μου. Σχεδόν πάντα ὅμως τελείωνε με την επωδό «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι» Παιδάκι μου, μου έλεγε. Αυτοί οι βάρβαροι οι Μεμέτηδες την όμορφη την Πόλη μας την λένε Ιστανμπούλ, κακόχρονο νάχουν. Οἰ μπουνταλάδες δεν καταλαβαίνουν ὅτι και έτσι που το λένε ἑλληνικό είναι. «Εις την Πόλη» λένε, αλλά δεν γυρνάει ἡ γλώσσα τους και τους βγαίνει Ιστανμπούλ. Από τότε πέρασα σχεδόν τα 4/5 της ζωής μου ακούγοντας και από άλλους ανθρώπους, σοβαρούς ή μη, την εκδοχή της γιαγιάς Δέσποινας για το «Ιστανμπούλ». Και όποτε το έφερνε ἡ κουβέντα το έλεγα και εγώ στο περιβάλλον μου. Ὅλα αυτά μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα, μετά το 1995, να ασχοληθώ σοβαρά και εμπεριστατωμένα με το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που λέγεται «Ἑλληνική γλώσσα». Πιστέψτε με, οἱ εκπλήξεις ήταν αμέτρητες και συνεχίζουν να είναι. Είναι λοιπόν σωστή ἡ ετυμολόγηση της «Ιστανμπούλ» από την συναρπαγή* της φράσης «Εις την πόλιν» ?? Όχι, δεν είναι, και θα εξηγήσω στη συνέχεια με επαρκή γλωσσολογικά στοιχεία και παραδείγματα γιατί δεν είναι. Ἡ ονομασία «Κωνσταντινούπολις» είναι σύνθετη λέξη αποτελούμενη από το Λατινικό όνομα “Constantinus” και το ἑλληνικό «πόλις». Οἱ Άραβες που προϋπήρξαν των Τούρκων, την αποκαλούσαν για λόγους ευκολίας, λόγω του ὅτι ήταν μακρόσυρτη λέξη, με την ονομασία “Stanbulus” συντετμημένη ονομασία του “ConSTANntinuPOLIS”, ὅπως μαρτυρείται και από γραπτά κείμενα του 8ου μ.Χ αιώνα. Σε πιο επίσημη γλώσσα οι Άραβες λόγιοι την έγραφαν «Qonstantiniya» Οἱ Άραβες το ελληνικό «πόλις» το αποδίδουν στη γλώσσα τους ὡς «bulus» διότι δεν έχουν στην ομιλία και στο αλφάβητό τους τον ήχο και το γράμμα «π». Ετσι το «π» το μετατρέπουν σε «b» πχ. την πόλη «Νεάπολη» της Ιουδαίας την έλεγαν «Nabulus»(σήμερα Nablus) την πόλη «Τρίπολη» της Λιβύης την έλεγαν «Tarabulus» κοκ. Και για να αντιληφθείτε ακόμη καλλίτερα την ιδιαιτερότητα του «π» στα αραβικά, να σας θυμίσω και το γνωστό Αιγύπτιο χριστιανό κόπτη Γ.Γραμματέα του ΟΗΕ κ. Πέτρο (Boutros) Ghali Οἱ Τούρκοι που άρχισαν να εμφανίζονται σταδιακά μετά τον 9ο αιώνα μ.Χ. στις ανατολικές περιοχές πέρα από τη Μικρά Ασία βρήκαν στην καθομιλουμένη των περιοχών εκείνων την αραβική ονομασία «Stanbulus» και την προσάρμοσαν στη δική τους γλώσσα. Το κλειδί λοιπόν για την ετυμολόγηση της λέξης ξεκινάει από αυτή την προσαρμογή της στην Τουρκική γλώσσα. Η καθαρή Τουρκική γλώσσα δεν έχει λέξεις που να αρχίζουν από «S» το οποίο να ακολουθείται από άλλο σύμφωνο. Ὅσες λέξεις αυτής της μορφής ὑπάρχουν στο λεξιλόγιό τους είναι δάνεια από άλλες γλώσσες και χάριν ευφωνίας προστίθεται ὑποχρεωτικά στην αρχή της λέξης ὁ ήχος «Ι». Έτσι ὅταν βρήκαν το αραβικό «Stanbulus» το προσάρμοσαν σε τουρκικό «Istanbulus» που σταδιακά μετεξελίχθηκε σε «Istanbul» Να δούμε ὅμως ὁρισμένα παραδείγματα τέτοιων λέξεων για να κατανοήσουμε αυτή την ιδιαιτερότητα της Τουρκικής γλώσσας. Έχουμε λοιπόν : Islav - Σλαύος, Izmir - Σμύρνη, istasion - station(σταθμός), Iskandinav - Σκανδιναυός, Istalaktit - σταλακτίτης, iskarpin - σκαρπίνι, isconto - σκόντο, istavroz - σταυρός, Islovak - Σλοβάκος, istimbot - steamboat(ατμόπλοιο), και εκατοντάδες άλλες που θα συναντήσετε αν ανοίξετε ένα Τουρκικό λεξικό με πιο χαρακτηριστική το “Iskender” αλβανιστί Skender, ἑλληνιστί Αλέξανδρος. (Παρόμοια ιδιομορφία έχουν και οἱ Ἱσπανοί που χάριν ευφωνίας σε ανάλογες λέξεις προτάσσουν τον ήχο «Ε», πχ. estéreo, estabilidad, espora, Eslovenia, κοκ) Να προσθέσω εδώ ακόμη δυο σημαντικές λεπτομέρειες που αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο την παρετυμολογία. Η τουρκική γλώσσα σε αντίθεση με την αραβική χρησιμοποιεί τον ήχο «π» οπότε από το «Εις την Πόλιν» θα προέκυπτε ἡ παραφθορά «Istanpul» και όχι «Istanbul». Ὅπως πχ. το συναντάμε στην, εκ της ἑλληνικής προερχόμενη, λέξη τους «ispinoz» (σπίνος), όπου βλέπουμε ταυτόχρονα και το ευφωνικό «Ι» στην αρχή και το «p» στη μέση της λέξης. Το ἑλληνικό «η» μετατρέπεται στα τουρκικά σε «i» ὅταν περιέχεται σε λέξεις που έχει δανεισθεί η τουρκική από την ἑλληνική. Εκείνο το «η» λοιπόν από το άρθρο «την» του «Εις την Πόλιν» δεν μπορεί να μετατραπεί σε «ταν», εκτος και αν οἱ Τούρκοι ήταν Δωριείς !! και μας διέφυγε. Άρα, με ακόμη περισσότερη ακρίβεια θα έπρεπε να είναι τελικά «Istinpol». Πέραν όλων αυτών θα ήταν εντελώς παράλογο να υἱοθετήσουμε και την άλλη άποψη που έχετε ακούσει πολλές φορές ὅτι το όνομα προέκυψε από τις ορδές του Μωάμεθ του Β’ οἱ οποίες ὅταν επιτίθεντο στην Πόλη κραύγαζαν ἑλληνιστί και εις άπταιστον καθαρεύουσαν «Εις την Πόλιν»!!! Ὅμως μη νομίζετε ὅτι και οἱ Τούρκοι από την άλλη πλευρά έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Έφτιαξαν και αυτοί τη δική τους παρετυμολογία ἡ οποία συνοπτικά λέει ὅτι ἡ ονομασία προέρχεται από τη λέξη «istan» (τόπος) και τη λέξη «bol» (άνετος, ευρύχωρος) ή από τη λέξη «bulak» (πηγή υδάτων). Είναι και αυτή μια αληθοφανής μεν, αλλά όχι αληθινή προσέγγιση. Να εξηγήσω γιατί. Ἡ λέξη «istan» είναι δάνειο περσικής προέλευσης και χρησιμοποιείται μόνο ὡς β’ συνθετικό για προσδιορισμό τόπων ή κρατών ὅπως Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Γιουνανιστάν, Πακιστάν. κοκ. Το επίθημα αυτό ποτέ δεν προηγείται σε συνθέσεις λέξεων και ως εκ τούτου είναι αφελές και ανόητο να το χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι μία και μόνο φορά για τη λέξη «Istanbul». Το λογικό συμπέρασμα από ὅλη αυτή την ανάλυση είναι ὅτι ἡ λέξη «Istanbul» είναι μια κακόηχη γλωσσική παραφθορά της λέξης «Κωνσταντινούπολις» και τίποτε άλλο. Οι Τούρκοι δεν άλλαξαν το όνομα. Ἁπλά το προσάρμοσαν στο δικό τους γλωσσικό χαρακτήρα, με βάση τα ακουστικά ερεθίσματα που συνάντησαν όταν άρχισαν να επεκτείνονται προς δυσμάς και τις ιδιομορφίες του γλωσσικού τους οργάνου.. Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους, από τη στιγμή που ὁ Κεμάλ λίγα χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή καθιέρωσε το “Istanbul” ὡς επίσημη ονομασία της Πόλης, σε διπλωματικό επίπεδο, ὅλες οἱ χώρες (και η δική μας) ὅταν είναι ὑποχρεωμένες να ακολουθούν το πρωτόκολλο οφείλουν να την αποκαλούν έτσι. Σε μία ελεύθερη συζήτηση ὅμως στον τύπο, στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ, ή σε συγγράμματα, θεωρώ ανεπίτρεπτο Ἕλληνες δημοσιογράφοι, ή εκφωνητές, ή συνομιλητές, ή συγγραφείς, ή αρθρογράφοι να χρησιμοποιούν τον τουρκικό ὅρο ερεθίζοντας άνευ λόγου και αιτίας το λαϊκό αίσθημα. Αν μπορούσα λοιπόν σήμερα να φέρω πίσω την γιαγιά μου τη Δέσποινα, θα είχα πλέον τη γνώση και το θάρρος να τη διορθώσω και να της πώ : Γιαγιά, δεν είναι «Εις την πόλιν», «Κωνσταντινούπολη» είναι. Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα τηλ. 23920 26256 E-mail : [email protected] * Συναρπαγή : Γλωσσικός ὅρος για τη διαδικασία δημιουργίας σύνθετης λέξης από τις λέξεις που αποτελούν μία φράση. ** Για άλλες παρετυμολογίες που ακούγονται επί σειράν δεκαετιών χωρίς κανένας να μπορεί να τις εξαλείψει, θα προσπαθήσω στο εγγύς μέλλον να επανέλθω με ανάλογες αναρτήσεις *** Διευκρινίζω ὅτι σε ὅλες τις αναρτήσεις μου χρησιμοποιώ δασυνόμενη ορθογραφία για τους λόγους που έχω αναλύσει στο άρθρο μου «Δασεία και … παύλα» **** Ὅλα τα μἐχρι τώρα άρθρα που έχω αναρτήσει βρίσκονται συσσωρευμένα στην ἱστοσελίδα : evdoxiosarticles.weebly.com/blog Καταλονία
(Έλεος κ. Ραπτόπουλε, ἡ ὑπομονή έχει και τα ὅριά της) Είναι γεγονός πως εδώ και αρκετά χρόνια ακούω περισσότερο ραδιόφωνο απ’ ὅτι τηλεόραση. Μία από τις εκπομπές που ακούω αρκετά συχνά είναι ἡ καθημερινή του αθλητικού ραδιοσταθμού της Θεσσαλονίκης “Metropolis 95,5” «Της κακομοίρας» (14.00 -16.00) με τον Γρηγόρη Κόκκινο και τον Κωστή Ραπτόπουλο. Για τους μη γνωρίζοντες, είναι μια εκπομπή κυρίως αθλητικού περιεχομένου που στηρίζει τη δημοφιλία της στην «τεχνητή ασυμφωνία» των δύο παρουσιαστών για λόγους ακροαματικότητας. Τις περισσότερες φορές είναι αρκετά ευχάριστη και δημιουργεί μια εύθυμη ατμόσφαιρα στους ακροατές Την Τρίτη, 3 Οκτ., οἱ δημοσιογράφοι απεργούσαν για θέματα του κλάδου τους και το πρόγραμμα διαφοροποιήθηκε με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί μια πρόχειρη κάλυψη από τους μη απεργούντες, στη θέση των κανονικών εκπομπών του προγράμματος. Έτσι ο κ. Κωστής Ραπτόπουλος κλήθηκε να καλύψει εκτάκτως το ωράριο 13.00 - 15.00. χωρίς τον κ. Κόκκινο ο οποίος κάλυψε άλλο χρονικό διάστημα. Πριν προχωρήσω στην ουσία του παρόντος άρθρου, θεωρώ σκόπιμο να πώ λίγα λόγια για κ. Ραπτόπουλο και τις εκπομπές του (για όσους δεν τον γνωρίζουν). Η μέχρι τώρα διαδρομή του στο χώρο κρίνεται επιτυχημένη, δείχνει να είναι ευφυές και χαρισματικό άτομο, με ιδιόμορφες ὅμως απόψεις κυνικού και πολλές φορές μηδενιστικού χαρακτήρα. Οι εκπομπές του έχουν υψηλή ακροαματικότητα διότι αρέσει στο ακροατήριο ὁ αυθόρμητος (?) τρόπος που εκφράζει τις απόψεις του. Γενικά οἱ εκπομπές του κ. Ραπτόπουλου ακούγονται κυρίως στη Β. Ελλάδα αλλά και σε αρκετά μέρη πανελλαδικά και εκτός Ἑλλάδος μέσω διαδικτύου. Και τώρα στο προκείμενο. Εδώ και αρκετό καιρό ο κ. Ραπτόπουλος, όταν δεν ασχολείται με καθαρώς αθλητικά θέματα, έχει καταντήσει να είναι κοινωνικά και εθνικά επικίνδυνος. Απαξιώνει (ὀποτε του δίνεται ἡ ευκαιρία) ὅλες τις βασικές έννοιες μιας ὑγιούς κοινωνίας, ὅπως «Πατρίδα» «Έθνος» «Ένοπλες δυνάμεις» «Θρησκεία» «Τιμιότητα» «Ηθικές αξίες» «Καθήκον» κλπ. Με ποια δικαιολογία?? Ὅτι σε ὅλα αυτά ὑπάρχουν και αρνητικές πτυχές και ὡς εκ τούτου τίποτα δεν είναι ὅπως θα έπρεπε να είναι και άρα τα απορρίπτουμε όλα. Πονάει κεφάλι κόβεις κεφάλι. Τα καταργούμε ὅλα και γινόμαστε ζούγκλα με άγρια θηρία. Δεν αγαπάμε την πατρίδα μας διότι αυτοί που μας κυβερνάνε δεν είναι σωστοί, μας κλέβουν και μας παιδεύουν. Δεν σεβόμαστε το Στρατό μας γιατί κάποια στελέχη του, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν κάποιες ὑποπτες συναλλαγές στον Έβρο π. Δεν πιστεύουμε, γιατί πιάσανε ένα παπά παιδεραστή. Θέλετε να πάρετε πρωτάθλημα ? Δωροδοκείστε πέντ-ἕξη ομάδες για να το πάρετε. Θέλετε να παραμείνετε στην κατηγορία ? Πρέπει να φιλήσετε δακτυλίδι (του ἑκάστοτε νονού του ποδοσφαίρου). Να υπάρχει βία στα γήπεδα και γενικώς έκρυθμες καταστάσεις γιατί αυτό ευνοεί τη δουλειά μου και αυξάνει την ακροαματικότητα. Θα μου πείτε συμβαίνουν και αυτά. Ναι συμβαίνουν αλλά, ἡ αποστολή μιας σωστής κοινωνίας είναι να μειώνει στο ελάχιστο αυτές τις εκτροπές και όχι να τις ενθαρρύνει και να ισοπεδώνουμε τα πάντα (με την περίεργη λογική του κ. Ραπτόπουλου) Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην εκπομπή του κ. Ραπτόπουλου της 3ης Οκτ. Πρόσφατο γεγονός της επικαιρότητας η Καταλονία και το δημοψήφισμά της. Κάτι έπρεπε να σκαρφιστεί ο κ. Ραπτόπουλος για να γεμίσει το έκτακτο δίωρό του με «πιασάρικο» θέμα και πράγματι τα κατάφερε. Ξεπέρασε τον εαυτό του αλλά και κάθε ανοχή από το συντριπτικό μέρος του ακροατηρίου του. Με αφορμή την Καταλονία, έθεσε στους ακροατές το ερώτημα (άκουσον, άκουσον) «ποια είναι η άποψή σας για παρόμοια περίπτωση στην Ἑλλάδα, με αντικείμενο την απόσχιση της Β. Ἑλλάδος από το κράτος των Αθηνών» Ναι ακριβώς ὅπως το διαβάζετε. Σήμερα (4 Οκτ.) τον ακούω και πάλι στη μεταμεσονύκτια δίωρη εκπομπή του και ενώ περιμένω να ζητήσει κάποια συγνώμη για το τεράστιο χθεσινό ατόπημά του, αυτός παρέα με ἕναν εν ενεργεία στρατιωτικό κτηνίατρο (ὁ οποίος κατά παράβαση της στρατιωτικής δεοντολογίας δηλώνει στον αέρα τί θα ψηφίσει στις ἑπόμενες εκλογές), προσπαθούν να μας πείσουν πόσο φυσιολογικό και σωστό είναι το προς ψήφιση νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου από την ηλικία των 15 ετών. Και σαν να μην έφθανε αυτό, ὅταν σε συζήτηση με ακροατή ενεπλάκη και ἡ αρχαία Ἑλλάδα, φρόντισε με περισσή βεβαιότητα (προφανώς ήταν αυτόπτης μάρτυρας) να μας επισημάνει ότι ο Σωκράτης στην εποχή του «κανόνιζε» αγοράκια. Κάποια στιγμή ένας ακροατής του θύμισε το χθεσινό του «μαργαριτάρι» και εκείνος δικαιολογήθηκε ότι προσωπικά δεν είναι υπέρ της απόσχισης, αλλά απευθύνθηκε στο κοινό για να έχει τις απόψεις του, επειδή ακούει συχνά και ιδιαίτερα στα γήπεδα και στα καφενεία Βορειοελλαδίτες να κατηγορούν το κράτος των Αθηνών. (Μια «καραμέλα» που χρησιμοποιείται κατά κόρον από το γνωστό κόμμα «Ουράνιο Τόξο» με έδρα την Φλώρινα) Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σεβόμενος το χώρο και τον χρόνο σας. Θέλω όμως να απευθύνω ευθέως μερικά ερωτήματα στο περιβάλλον που εργάζεται ο κος Ραπτόπουλος. Και πρώτα απ’ ὅλα στον αξιόλογο ιδιοκτήτη του ραδιοσταθμού κ. Ανδρώνη. Υἱοθετείτε ὅλες αυτές τις επικίνδυνες ασυναρτησίες του ὑπαλλήλου σας, ἁπλά και μόνο επειδή αυξάνουν τον δείκτη της ακροαματικότητας ?? Επιχειρηματίας είστε και καταλαβαίνω (μέχρις ἑνός σημείου) την επιθυμία σας να προοδεύει το προϊόν σας. Με κάθε κόστος ὅμως ?? Σε βάρος αξιών, ιδεωδών και παραδόσεων που χαρακτηρίζουν το νεοελληνικό έθνος εδώ και δύο περίπου αιώνες ?? Εκτός και αν συμμερίζεστε και εσείς την άποψη μεγάλης μερίδας των ακροατών ὅτι ο κος Ραπτόπουλος έχει το "ακαταλόγιστο". Εμένα, επιτρέψτε μου να πιστεύω ὅτι τα έχει τετρακόσια. Εσάς, κύριοι Κώστα Παπαζαφειρίου και Απόστολε Μακρυανίδη που δίνετε κάθε Σαββατοκύριακο έναν σημαντικό και αξιόλογο αγώνα μέσα από την ίδια συχνότητα, για όλα τα φλέγοντα και κρίσιμα (εθνικά και μη) θέματα της καθημερινότητάς μας, δεν σας αγγίζει η συγκεκριμένη συμπεριφορά του συναδέλφου σας ?? Δεν γνωρίζω τι κάνετε πίσω από τις κουρτίνες, θα περιμένω ὅμως στις προσεχείς εκπομπές σας να βάλετε τα πράγματα στη θέση τους με τον τρόπο που εσείς ξέρετε. Τέλος εσείς κ. Ραπτόπουλε αυτό που κάνετε, είτε από αφέλεια, είτε γιατί το πιστεύετε, είναι βούτυρο πρώτης ποιότητας στο ψωμί του κάθε εχθρού αυτής της χώρας. Έχετε μεταβληθεί (ακούσια θέλω να πιστεύω) σε «πρακτορίσκο» φαιάς προπαγάνδας σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ἱστορίας μας. Έχετε ὑπερβεί τα εσκαμμένα εδώ και πολύ καιρό. Σαν ελεύθερος άνθρωπος έχετε κάθε δικαίωμα να λέτε την άποψή σας. Στο σπίτι σας, στο καφενείο, στο γήπεδο, στους συγγενείς και τους φίλους σας. Αυτό που κάνετε ὅμως μέσα από εκπομπές με ιδιαίτερα μεγάλη ακροαματικότητα, είναι απαράδεκτο. Απευθύνεστε σε ακροατήριο κυρίως μέσης και χαμηλής μόρφωσης, με αρκετά κενά σε εξειδικευμένες γνώσεις και σταδιακά τους ρυμουλκείτε (ενσυνείδητα ή όχι) σε ατραπούς με επικίνδυνες προεκτάσεις. Περίμενα μια συγνώμη σας, γι αυτό που κάνατε στις 3 Οκτ., αλλά εσείς δεν φαίνεται να συγκινείστε. Ξανασκεφτείτε το. Ποτέ δεν είναι αργά. Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα τηλ. 23920 26256 (στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) E-mail : [email protected] ΥΓ. Εσείς κ. Μουράτο που ήσασταν παρόν στην επίμαχη εκπομπή της 3ης Οκτ. και διαφωνούσατε ριζικά με το θέμα που έθεσε ο κος Ραπτόπουλος, το λιγότερο που είχατε να κάνετε ήταν να αποχωρήσετε αμέσως από την εκπομπή. Κάποιος πρέπει να τα λέει
Πάνε πολλά χρόνια (δεκαετίες για την ακρίβεια) που μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε ορισμένες χαρακτηριστικές φιγούρες της Ἑλληνικής “show-biz” που άφησαν το στίγμα τους στις παλαιότερες γενιές. Ἕνας απ’ αυτούς υπήρξε και ο απολαυστικός (για πολλούς) Ζάχος Χατζηφωτίου (καλά να ‘ναι), με αποκορύφωμα το τηλεοπτικό του πεντάλεπτο κοινωνικής κριτικής που έκανε στην τότε ΥΕΝΕΔ. Ἕνα πεντάλεπτο που έβαζε πολλά πράγματα της καθημερινότητας στη σωστή τους διάσταση, σε θέματα συμπεριφοράς, γλώσσας, ευθυνών, υποχρεώσεων, ωχαδελφισμού και πολλών άλλων. Δυστυχώς, όταν σταμάτησε, δεν κατάφερε να τον αντικαταστήσει κανένας. Κάποιοι όμως πρέπει να τα λένε. Καθένας από μας, με γνώση και εξειδίκευση σε διάφορους τομείς της καθημερινότητάς μας, επιβάλλεται να έχει αυξημένη ευαισθησία για τα κακώς κείμενα και να δραστηριοποιείται ανάλογα. Ὅπως, και με ὅποιον τρόπο νομίζει καλλίτερα. Ἑχετε ήδη αντιληφθεί (όσοι τουλάχιστον έτυχε να διαβάσετε τις αναρτήσεις μου στο : http://evdoxiosarticles.weebly.com/blog) ὅτι στα θέματα της γλώσσας, ὅσο έχω σώας τα φρένας, δεν πρόκειται να αφήνω τίποτε να πέσει κάτω. Ἡ εμμονή στο σκοπό συνήθως οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα. Αφορμή για να ασχοληθώ με το παρόν άρθρο μου έδωσε αρχικά η λέξη «Ἡμιάπαχο» και κάποιες άλλες που θα δούμε στη συνέχεια. Σιγά τη λέξη, θα μου πει κάποιος. Τι στραβό έχει και ασχολείσαι μαζί της ?? Το στραβό είναι ὅτι, δεν καταλαβαίνεις εύκολα που είναι το στραβό. Είναι μια από τις φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν δίνουμε σημασία, αλλά χαρακτηρίζουν την ὅλο και αυξανόμενη χαλάρωση μας στην εκφορά του γραπτού και προφορικού λόγου. Ας το αναλύσουμε λοιπόν. Ἡμιάπαχο : χαρακτηρισμός γάλακτος με χαμηλά λιπαρά της εταιρείας ΑΒ Βασιλόπουλος. Εκ πρώτης όψεως ἡ λέξη δείχνει σωστή. Είναι όμως?? Αν όχι που είναι το λάθος; Υπάρχει σοβαρό λάθος στην ακρίβεια της έννοιας της σύνθετης λέξης. Το δεύτερο συνθετικό της λέξης «άπαχο» αποδίδει μια μηδενική κατάσταση στην ποσότητα ύπαρξης λιπαρών. Η μηδενική αυτή κατάσταση δεν είναι δυνατόν να διαιρεθεί περαιτέρω διότι είναι ήδη «μηδέν». Άρα η λέξη «Ἡμιάπαχο» δεν έχει καμία λογική βάση και το σωστό θα ήταν «Ἡμίπαχο». Προς επίρρωση του επιχειρήματος ας δούμε ορισμένες παρεμφερείς λέξεις, για να αντιληφθούμε καλλίτερα την στρέβλωση της έννοιας. Λέμε ἡμιμαθής και όχι ἡμιαμαθής, ἡμιτελής και όχι ἡμιατελής, ἡμίσκληρο και όχι ἡμιάσκληρο, ἡμίγλυκος και όχι ἡμιάγλυκος. Και σε πιο λαϊκή εκδοχή παρόμοιων λέξεων έχουμε μισοβρεγμένος και όχι μισοάβρεχτος, μισοβρασμένο και όχι μισοάβραστο, μισοπλυμένο και όχι μισοάπλυτο, μισοκαμένο και όχι μισοάκαυτο, μισοφορεμένο και όχι μισοαφόρετο, μισολερωμένο και όχι μισοαλέρωτο, μισοβυθισμένο και όχι μισοαβύθιστο, μισοπαγωμένο και όχι μισοαπάγωτο, και οὕτω καθ’ ἑξής. Δεν πιστεύω ότι η ΑΒ Βασιλόπουλος έκανε συνειδητά το εν λόγω λάθος. Απλά εκτιμώ ότι δεν υπήρξε κάποιος μηχανισμός ελέγχου να φιλτράρει κατάλληλα τη λέξη πριν αυτή χρησιμοποιηθεί. Εδώ ακριβώς έρχεται και εστιάζεται η χαλάρωση που προανέφερα. Δεν είναι όμως αργά. Καλοπροαίρετα πάντα, είναι πολύ απλό και εύκολο ἡ εταιρεία να το επανορθώσει. Παρακολουθούσα προ καιρού αγώνα καλαθόσφαιρας στον οποίο παράλληλα με το τηλεπαρουσιαστή σχολίαζε και ο παλιός διεθνής καλαθοσφαιριστής (Μ.Ι.). Στη ροή της συζήτησης ο κος Μ.Ι. είπε περίπου : «αυτό το θέμα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί κοντοπρόθεσμα !!!». Κοντοπρόθεσμα !!. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που όταν τις ακούς, ιδιαίτερα από άτομα με επαρκή μόρφωση, όπως ο Μ.Ι., αισθάνεσαι την επιθυμία να εκτοξεύσεις κάποιο αντικείμενο προς την οθόνη. Πρέπει λοιπόν, με αυτή τη λογική, να λέμε : κοντοχρόνιος, κοντόβιος, κοντοσύλλαβος, κοντόουρος, κοντοκέφαλος, κοντόποδος, κοντόγλωσσος, κοντόνους, κοντόσωμος, κοντόκαρπος, κοντόκλαδος, κλπ. Δηλαδή να αντικαταστήσουμε το εύηχο και ορθό εννοιολογικά «βραχύς» με το κακόηχο και περιορισμένης έννοιας «κοντός». Και αυτό το κάνουμε εμείς για τη γλώσσα μας, ενώ όλοι οι ξένοι όταν διαμορφώνουν νέες λέξεις με αυτή τη έννοια από τη Ἑλληνική, χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο το συνθετικό βραχυ- «brachy-» (brachycalyx, brachycentrus, brachyelytrum, brachyglottis, brachylobus, brachyphyllous, brachypterous, brachytrachelus, brachyurous κα.) Αν βρείτε έστω και μία ξένη ελληνογενή λέξη με το συνθετικό «conto- ή konto-» «κερδίζετε χρυσούν ὡρολόγιον». Για να σοβαρευτούμε λίγο, πρέπει να αντιληφθούμε ὅτι τέτοιου είδους, φαινομενικά ασήμαντες, στρεβλώσεις είναι σταγόνες που γεμίζουν ένα ποτήρι. Υποχρέωσή μας είναι να προλαβαίνουμε την κρίσιμη σταγόνα πριν μας το ξεχειλίσει. Σε γενικές γραμμές ως λαός είναι γεγονός ότι δεν δείχνουμε τη δέουσα προσοχή στον τομέα της ακριβολογίας, με αποτέλεσμα πολλές λέξεις ή εκφράσεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας ενώ φαίνεται ότι είναι σωστές, δεν είναι. Λόγω της μακρόχρονης λανθασμένης χρήσης τους, ὑφίσταται σύγχυση για το ποια ακριβώς είναι η σωστή διατύπωσή τους. Αν και κατά καιρούς κάποιοι αρθρογράφοι θίγουν κάποιες λεπτομέρειες, θα επαναλάβω μερικές περιπτώσεις που παρουσιάζουν μια διαχρονική εμμονή στο λανθασμένο. Ὑπό του μηδενός. Πολύς κόσμος το χρησιμοποιεί ακόμη και στα ΜΜΕ. Εντελώς λάθος. Το ορθό είναι «ὑπό το μηδέν». Ὁ κανόνας είναι ὅτι ἡ πρόθεση «ὑπό» ακολουθείται πάντα από αιτιατική πτώση, ὅταν θέλουμε να προσδιορίσουμε θέση ή κατάσταση, ὅπως πχ. ὑπό το καθεστώς, ὑπό την επήρεια, ὑπό την κρίση, ὑπό το βλέμμα, ὑπό τις διαταγές, ὑπό την εποπτεία, ὑπό το φως, κλπ. Αυτό γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό αν χρησιμοποιήσουμε αντί για το «ὑπό», το πιο λαϊκό συνώνυμό του «κάτω από». Υπάρχει όμως και σύνταξη του «ὑπό» με γενική πτώση (στη λόγια γλώσσα / καθαρεύουσα) για να δηλωθεί από ποιον γίνεται κάτι (το λεγόμενο «ποιητικό αίτιο»), πχ. συνετάχθη ὑπό του δικηγόρου, κατετέθη ὑπό της αρχής, ελέχθη ὑπό του κατηγορουμένου, ὑπεβλήθη ὑπό των ενδιαφερομένων, κλπ. Και αυτή όμως η σύνταξη με γενική, στην τρέχουσα καθομιλουμένη μετατρέπεται σε αιτιατική, πχ. συντάχθηκε από το δικηγόρο, κατατέθηκε από τις αρχές, κλπ. Ὡς αναφορά. Ακουστική παραποίηση του «ὅσον αφορά» που μεταφέρεται συχνά στο γραπτό λόγο των αδιάφορων περί την ορθογραφία. Χωρίς να γίνεται αντιληπτό ακουστικά, στη γραφή δεν δένει εννοιολογικά. Τώρα ειδικά για την περίπτωση του «ὅσον αφορά», ὑφίσταται μια διάσταση απόψεων για το αν ακολουθείται από «στον» «στην» ή από «τον» «την» . Το πρώτο θεωρείται σωστότερο σε αντιπαραβολή και με το συνώνυμό του «αποβλέπω». π.χ. «Η συμφωνία αποβλέπει στην δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την αποπεράτωση του έργου» «Η συμφωνία αφορά στην δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την αποπεράτωση του έργου». Παρ όλα αυτά, στην αρχαία γραμματεία απαντώνται και οι δύο εκδοχές, σπανιότερα η δεύτερη. Ούτε, ουδείς, ουδαμού, ουδέποτε, ουδόλως . Λόγιες λέξεις που χρησιμοποιούνται αρκετά συχνά και στην καθομιλουμένη (περισσότερο στο γραπτό λόγο). Δεν ακολουθούνται από το αρνητικό μόριο «δεν» διότι εμπεριέχουν ήδη την άρνηση στο πρώτο συνθετικό τους «ου» που έχει την έννοια του «όχι» ή του «δεν». Λέμε λοιπόν «Ουδείς δικαιούται την αποζημίωση» και όχι «Ουδείς δεν δικαιούται την αποζημίωση», «Ούτε πρέπει να δώσεις αφορμή για παρεξήγηση» και όχι «Ούτε δεν πρέπει να δώσεις αφορμή για παρεξήγηση» Το λάθος παρατηρείται κατά καιρούς, ιδιαίτερα σε ἱστοσελίδες και αθλητικά έντυπα. Αβρόχοις ποσί (Χωρίς κόπο) και Εξ απαλών ονύχων (Από πολύ μικρός) (Παιδιόθεν). Παρότι έχει εξηγηθεί ἑκατοντάδες φορές από επαΐοντες ἡ ορθή ἑρμηνεία των δύο εκφράσεων, εξακολουθούν πολλά άτομα να τις θεωρούν συνώνυμες, ή να μη γνωρίζουν καν την πρώτη εξ αυτών. Θυμάμαι προϊστάμενό μου με τον οποίο ὑπηρέτησα πολλά χρόνια μαζί, να χρησιμοποιεί πολύ συχνά το «Εξ απαλών ονύχων» με την λανθασμένη έννοια. Ὅταν πέρασαν τα χρόνια και είχα το απαιτούμενο θάρρος μαζί του, του εξήγησα τρείς ή τέσσερεις φορές ποιο είναι το σωστό. Αποτέλεσμα : Μέχρι την τελευταία μέρα που συνυπηρετήσαμε εξακολουθούσε να το χρησιμοποιεί λανθασμένα. Τέλος θα ήθελα να επισημάνω ότι η καθημερινή συνήθεια του απλού κόσμου να χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις, χωρίς να τις διυλίζει στο μυαλό του, δημιουργεί σταδιακά παγίωση του λανθασμένου και πρακτικά είναι αδύνατο να επανέλθουμε στο σωστό. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που θα μπορούσα να θίξω, αλλά, για να μην πλατειάζουμε, θα αναφερθώ μόνο σε μία που έχει να κάνει με τον «πόνο». Ὅταν θέλουμε να πούμε ότι πονάμε κάπου, αρκετές φορές το λέμε λάθος, βάζοντας ως πρώτο συνθετικό τη λέξη πόνος και μετά το σημείο ή την περιοχή του πόνου. Το σωστό είναι το ανάποδο. Λέμε λοιπόν κατά κανόνα τα λανθασμένα «πονοκέφαλος» «πονόλαιμος» «πονὀδοντος» και σπανιότερα, ή σχεδόν ποτέ, τα ορθά «κεφαλόπονος» «λαιμόπονος» «οδοντόπονος». Δηλαδή τι λέμε ακριβώς ?? «Το κεφάλι του πόνου, αντί ο πόνος του κεφαλιού», «ο λαιμός του πόνου, αντί ο πόνος του λαιμού» «το δόντι του πόνου, αντί ο πόνος του δοντιού». Θα μου πείτε τώρα. Αλλάζουν αυτά ?? Ὁχι βέβαια. Καλό είναι ὅμως να γνωρίζουμε και να καταλαβαίνουμε ποιο είναι το σωστό και όποτε το θυμόμαστε να το χρησιμοποιούμε. Μη σας διαφεύγει το γεγονός ὅτι τους περισσότερους πόνους τους λέμε σωστά, ὅπως κοιλόπονος, στομαχόπονος, στηθόπονος, νευρόπονος, καρδιόπονος, ρευματόπονος, μυόπονος κλπ. Το ορθό της σύνθεσης, με πρώτο συνθετικό την περιοχή του πόνου και όχι τον πόνο, γίνεται ποιο εμφανές ὅταν αντί για τη λέξη «πόνος» χρησιμοποιούμε τη λόγια συνώνυμη λέξη «άλγος». Τότε έχουμε πάντα σωστή διατύπωση, πχ. «κεφαλαλγία» «καρδιαλγία» «ισχιαλγία» «νευραλγία» «οδονταλγία» «οσφυαλγία» «ρευματαλγία» «μυαλγία» «γαστραλγία» και πολλούς άλλους. Πριν κλείσω να επισημάνω ότι μπορούμε να διατυπώσουμε όλους τους πόνους με δεύτερο συνθετικό τη λέξη «άλγος» ενώ είναι κάπως δύσκολο να το κάνουμε αυτό με το συνθετικό «πόνος». Ελπίζω να μην σας έπιασε «κεφαλόπονος» με ὅλα αυτά. Εύχομαι ο μόνος πόνος που θα αισθάνεστε συχνά να είναι η «νοστΑΛΓΙΑ» για τις ωραίες στιγμές της ζωής σας. Ἡ συνέχεια στο ἑπόμενο Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα τηλ. 23920 26256 (στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) E-mail : [email protected] ΥΓ1. Διευκρινίζω ὅτι μετά την ανάρτηση του άρθρου μου «Δασεία και …παύλα», στα κείμενά μου χρησιμοποιώ δασυνόμενη ορθογραφία. ΥΓ2. Για να φέρουμε στη μνήμη μας την εποχή του Ζ. Χατζηφωτίου, τον οποίο μνημόνευσα στην αρχή του άρθρου, επισυνάπτω ένα από τα περίφημα πεντάλεπτά του. https://youtu.be/YCxKA8EnZ0U ΔAΣΕΙΑ μου, ELLADA μουClick here to editΔAΣΕΙΑ μου, ELLADA μου
Δασεία μου, ELLADA μου Nα μαζέψει κάποιος επιτέλους ὅλους αυτούς τους ακούσιους και ιδιαίτερα τους «εκούσιους» ἡμιμαθείς που σιγά αλλά σταθερά αποδομούν το σπουδαιότερο διαχρονικό αγαθό της χώρας μας, την Ἑλληνική Γλώσσα. Παραθέτω αυτούσιο κείμενο σχολιασμού από την αθλητικἠ ἱστοσελίδα «www.gazzetta.gr» που αφορούσε στο γεγονός ὅτι ἡ χρυσή Ολυμπιονίκης μας Κατερίνα Στεφανίδη, κατά τη συνέντευξη τύπου, δεν έφερε στο μπλουζάκι της το όνομα της χώρας μας, “HELLAS”, ενώ θα έπρεπε. [ basketovazelos (20-08-2016)] 1 (Κανονικά πρέπει να γράφεται ELLADA φίλε, από πότε μιλάμε μόνο καθαρεύουσα; Ποιος αποκαλεί την χώρα μας Χέλας; (έτσι προφέρεται το Hellas στα αγγλικά). Δεν θα γελούσες αν αντί για Espana και Egypt έβλεπες Hespana και Hegypt !! ; Αντίθετα εκεί που πρέπει να κάνουν σωστή χρήση του «H», αυτό πάει περίπατο: π.χ. αποκαλούμε οι ίδιοι Τσαλκιδική (CHALKIDIKI) την Χαλκιδική σε αναρίθμητες πινακίδες στις εθνικές μας οδούς; Έχει γεμίσει ο τόπος με φροντιστήρια Αγγλικών, ξοδεύουμε απίστευτα χρήματα για να μαθαίνουμε αγγλικά και στο τέλος άνθρωποι με θέσεις, δεν μπορούν ούτε να αποτυπώσουν μια λέξη σωστά με τους διεθνείς χαρακτήρες. (Η υπογράμμιση δική μου). Καλύτερα που δεν έγραφε Χέλας λοιπόν η φανέλα της Στεφανίδου) Το θέμα περιείχε περίπου 40 ακόμη σχόλια, κανείς ὅμως δεν σχολίασε την άποψη του «basketovazelou». Είτε διότι δεν τους συγκίνησε το σχόλιο του, είτε διότι πίστευαν ὅτι είναι σωστό, είτε διότι δεν γνώριζαν ποιο ακριβώς είναι το σωστό. Πριν λίγο καιρό σε άλλο άρθρο μου κατέδειξα την αναγκαιότητα να επανεξετασθεί η επαναφορά του πνεύματος «δασεία» στο γραπτό λόγο, διότι εξακολουθεί να αποτελεί ζωντανό κύτταρο στη διαμόρφωση της σύγχρονης Ἑλληνικής γλώσσας. Είναι ζωντανό και ενεργό 100% στον προφορικό λόγο, πρέπει να επανέλθει και στον γραπτό για να μην «χάσουμε τη μπάλα» ὅπως ὁ σχολιαστής της ἱστοσελίδας. Ας παραθέσουμε λοιπόν ὁρισμένες αλήθειες για το συγκεκριμένο σχολιασμό. 1. Ὅλα τα κράτη του κόσμου επίσημα ὑποχρεούνται να μας αναφέρουν ὡς “HELLAS”. 2. Ὅμως, σχεδόν ὅλα τα κράτη του κόσμου στην καθημερινή χρήση του ὅρου (με λίγες εξαιρέσεις) μας αποκαλούν Greece / Γραικία, με προσαρμογή της γραφής και προφοράς ανάλογα με τη γλώσσα ( Αγγλικά / Greece, Αλβανικά / Greqia, Βασκικά / Grezia, Βοσνιακά / Грчка, Βουλγαρικά / Гърция, Γαλλικά / Grèce, Γερμανικά / Griechenland, Δανέζικα / Grækenland, Εσθονικά / Kreeka, Ζουλού / eGrisi, Ιαπωνικά / Girisha, Ιρλανδικά / An Ghréig, Ισλανδικά / Grikkland, Ισπανικά / Grecia, Ιταλικά / Grecia, Κορεάτικα / Geuriseu, Κροατικά / Grčka, Λετονικά / Grieķija, Λιθουανικά / Graikija, Μαλτέζικα / Greċja, Μαορί / Kirihi, Μογγολικά / Грек, Νεπαλικά / Grīsa, Νοτιοαφρικάνικα / Griekeland, Ὁλλανδικά / Griekenland, Ουαλικά / Groeg, Οὑγγρικά / Görögország, Ουκρανικά / Греція, Πολωνικά / Grecja, Πορτογαλικά / Grécia, Ρουμανικά / Grecia, Ρωσσικά / Греция, Σερβικά / Грчка, Σκοπιανά / Грција, Σλοβακικά / Grécko, Σλοβενικά / Grčija, Σομαλικά / Giriiga, Σουαχίλι / Ugiriki, Σουηδικά / Grekland, Ταϊλανδέζικα / Krīk, Τσετσένικα / Греци, Τσέχικα / Řecko, Φιλιπινέζικα / Gresya, Φινλανδικά / Kreikka, κλπ.). (Ὁ τύπος «Γραικός» θεωρείται προγενέστερος του «Ἕλλην» με βάση αρχαία κείμενα του Αριστοτέλη, του Ησίοδου, κ.α., και αφορούσε κυρίως σε κατοίκους περιοχών της Δυτικής Ἑλλάδος που όντας σε επαφή με τον λατινικό κόσμο ονομάσθηκαν από αυτούς «Graeci») Περί τα 20 κράτη κυρίως του Αραβικού κόσμου και της Ασίας μας αποκαλούν με παραλλαγές του προθέματος “Yunanι” (λόγω της επαφής τους με τα ανατολικά ἑλληνικά φύλα της Ιωνίας). Ελάχιστα κράτη χρησιμοποιούν τον ὅρο «Ἑλλάς» ὅπως ἡ Κίνα : Χίλα, ἡ Νορβηγία : Hellas, το Βιετνάμ : Hylap και ἡ Χαβάι : Helene, και μέσα στην άγνοιά τους (κατά τον σχολιαστή), ὅλα θέτουν το πρόθεμα “X” ή “H”. Γιατί άραγε; 3. Ἡ επίσημη ονομασία του Νεώτερου Ἑλληνικού κράτους από τη απελευθέρωση μέχρι σήμερα άλλαξε αρκετές φορές και ήταν κατά περιόδους (στην Αγγλική γλώσσα) ἡ ἑξής : α. 1821–1828 : "Provisional Administration of Greece" β. 1828–1832 : "Hellenic State” 2 γ. 1832–1924 : "Kingdom of Greece" δ. 1924–1935 : "Hellenic Republic" ε. 1935–1973 : "Kingdom of Greece" στ. 1973–today : "Hellenic Republic" (είναι αυτονόητο πως σε επίσημα έγγραφα και προσφωνήσεις θα πρέπει να χρησιμοποιούνται από ὅλους οἱ ὅροι «Hellas» και «Hellenic» ανεξαρτήτως της επικρατούσης ὁρολογίας στην κάθε χώρα). Γίνεται εύκολα αντιληπτό ὅτι επίσημος ὅρος “ELLADA” δεν ὑφίσταται και αυτό δεν έχει να κάνει με τη δημοτική ή την καθαρεύουσα, αλλά με τις επιλογές των ὑπεύθυνων φορέων της πολιτείας . Άλλο πως θα το πούμε στην παρέα με τους φίλους μας και άλλο ὅταν αναφερόμαστε σε επίσημη ονομασία. Τον σχολιαστή ὅμως, ὅπως αντιληφθήκατε, δεν τον απασχολεί τόσο ἡ κατάληξη της λέξης, ὅσο εκείνο το «καταραμένο» “H” στην αρχή της λέξης το οποίο δεν καταλαβαίνει, ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει, γιατί το τοποθετούν οἱ «αστοιχείωτοι ξένοι» στην αρχή του “ELLAS”. Αυτά παθαίνουμε ὅταν ευνουχίζουμε τα ενεργά στοιχεία της γλώσσας μας χάριν της απλούστευσης . Ἡ ευθύνη βαρύνει τόσο την πολιτεία (κυρίως) ὅσο και ὅλους εμάς τους συνειδητοποιημένους πολίτες αυτής της χώρας που αδρανούμε. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι ἡ δασεία δεν είναι ἕνα ἁπλό σημείο στίξεως, αλλά ἕνας ενεργός τύπος γράμματος που αν εξαλείψουμε ὅλες τις εκφάνσεις του από τον γραπτό και προφορικό λόγο, τότε δεν θα μιλάμε πλέον Ἑλληνικά αλλά «κορακίστικα». Αγαπητέ “basketovazele”. Δασεία είναι αυτό το “H”. Είναι ἡ δασεία που πλέον δεν σε διδάσκουμε. Είναι ἡ δασεία που σέβονται και τιμούν σχεδόν ὅλα τα ξένα κράτη που ενσωματώνουν Ἑλληνικές ή δημιουργούν ἑλληνογενείς λέξεις στα λεξιλόγιά τους. Είναι ἡ δασεία που ὅταν πριν μερικές δεκαετίες υἱοθετήθηκε το μονοτονικό (σωστά για μένα), δεν βρέθηκε ούτε ἕνας από τους σοφούς του πνευματικού χώρου να πείσει την τότε ἡγεσία για την αναγκαιότητα της διατήρησής της (λάθος για μένα). Μη γνωρίζοντας λοιπόν τι σημαίνει δασεία, μας προσθέτεις και ένα περισπούδαστο παράδειγμα με την Ισπανία (Hespana) και την Αίγυπτο (Hegypt) και μας κάνεις πράγματι να γελάμε με την «αυθεντία» της ἡμιμάθειάς σου και όχι με τις λέξεις. Στις λέξεις αυτές δεν είναι δυνατόν να προτάσσεται “H” διότι απλά οι επίσημες ονομασίες από τα κράτη τους είναι «España» και «Egypt» αντίστοιχα. Και αν για την Αίγυπτο δεν απαιτείται περαιτέρω ανάλυση, η Ἱσπανία στην Λατινική της εκδοχή γράφεται «Hispania». Γιατί άραγε; Η ετυμολογία της λέξης «Ἱσπανία» είναι διφορούμενη. Μία από τις εκδοχές θεωρεί ὅτι ἡ λέξη προέρχεται από ποιητική μετάλλαξη της Ἑλληνικής λέξης «Ἑσπερία». Ἡ λέξη στον αρχαίο ἑλληνικό κόσμο ὑπονοούσε τις δυτικές ακτές της Ιταλίας (ὅπου για τους Ἕλληνες έδυε ὁ ἥλιος). Οἱ Λατίνοι, επειδή η Ἱσπανία ήταν ακόμη ποιο δυτικά, την αποκαλούσαν «εσχάτη Ἑσπερία __ Hesperia ultima» και τελικά με παραφθορά και ανομοίωση έγινε «Hispania» Αν λοιπόν ἡ σύγχρονη Ἱσπανία είχε διατηρήσει ως επίσημη ονομασία την Λατινική εκδοχή του ονόματός της τότε και αυτή θα αναγραφόταν «Hispania», δηλ. με πρόθεμα «Η» διότι η λέξη «Ἑσπερία» στο πολυτονικό είναι δασυνόμενη και κατ’ επέκταση και ἡ λέξη που προέκυψε απ’ αυτήν, ήτοι «Ἱσπανία» είναι δασυνόμενη. Βασιζόμενος ασφαλώς στο επιεικώς ατυχές παράδειγμά σου, καταλήγεις στο συμπέρασμα ὅτι ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι κακώς κάνουν χρήση του “H” (προφανώς οι Αγγλόφωνοι έχουν λάθος ὅταν γράφουν Homer, Hercules, helicopter, hemicrania, hypothesis, hexameter, hypnotism και πολλές άλλες) και ὡς εκ τούτου θα πρέπει να το καταργήσουν πάραυτα. Αν το προσεγγίσουμε και αντίστροφα, βλέπουμε ότι υπάρχουν ξένες χώρες που το όνομά τους αρχίζει από «Η» ὅπως “Haiti” “Helvetia” “Holland” “Honduras” “Hungary” καθώς και πόλεις ὅπως Havana, Helsinki, Hanover, Hamburg. Ἡ Ἑλληνική γλώσσα επί πολυτονικότητας, σεβόμενη την ὕπαρξη του “H” τις απέδωσε στα ἑλληνικά με δασεία, ήτοι : Ἁϊτή, Ἑλβετία, Ὁλλανδία, Ὁνδούρα, Οὑγγαρία, και Ἁβάνα, Ἁμβούργο, Ἁνόβερο, Ἑλσίνκι. Με τη δική σου άγνοια περί δασείας (δεν φταις εσύ) θα πρέπει να τις γράφουμε Χαϊτί, Χελβετία, Χολλανδία, Χοντούρα, Χουγκαρία, και Χαβάνα, Χαμβούργο, Χανόβερο, Χελσίνκι. Έχε λοιπόν ὑπόψη σου, αν ποτέ βρεθείς στην Κρήτη, μην αναρωτηθείς και πάλι τι θέλει αυτό το καταραμένο “H” στις πινακίδες των δρόμων με την ένδειξη “Heraklion” 4. Ας εξετάσουμε τώρα και την ὑποτιθέμενη τραγική προφορά της «Τσαλκιδικής». Εδώ πλέον ὅλοι οι πτυχιούχοι της Αγγλικής φιλολογίας πρέπει να σχίσουν τα διπλώματά τους και εμείς οι υπόλοιποι να κλαίμε όντως τα ποσά που δαπανήσαμε για την εκμάθηση της Αγγλικής. Προφανώς έχεις μια πρώτη επαφή με την Αγγλική γλώσσα αλλά αμφιβάλλω αν ξόδεψες αρκετά χρήματα για να βελτιώσεις αυτές τις γνώσεις. Έχεις μείνει στο επίπεδο του “chance” του “cheap” του “charm” του “change” του “cheese” του “cha-cha” και της “China” των οποίων πράγματι ἡ προφορά του “ch” είναι «τσ». Κάποιος ὅμως έπρεπε να σου διδάξει ὅτι ὅλες οἱ αγγλικές λέξεις που προέρχονται από την Ἑλληνική γραμματεία και αρχίζουν από “Χ” γράφονται με “Ch” το οποίο προφέρεται “K”, πχ. Chaos/Κέιος/Χάος, Chemistry/Κέμιστρι/Χημεία, Cholera/Κόλερα/Χολέρα, Chlorophyll/Κλόροφυλ/Χλωροφύλλη, Choreography/ Κοριόγραφι/Χορογραφία), Chronometer/Κρονόμετερ/Χρονόμετρο, κλπ, και ὡς εκ τούτου Chalkidiki/Καλκιδική” και όχι “Τσαλκιδική”. Ὅταν λοιπόν συνεχίσεις το ταξίδι σου στην Κρήτη, μετά το “Heraklion” θα συναντήσεις και πινακίδες με την ένδειξη “Chania”. Μην παραξενευθείς. Σε διαβεβαιώνω ότι δεν προφέρονται «Τσάνια» αλλά «Κάνια». Παραθέτω ενδεικτικά μερικές λέξεις αυτής της κατηγορίας (Chalcis, chaos, chasm, chemotherapy, chiliasm, chimaera, chlamydospore, chlorine, chlorophyll, cholangioma, choledoch, cholera, chondralgia, chondrosarcoma, choragus, chord, choreography, chorus, chrism, christianism, chromatic, chromium, chromosome, chronology, chronometer. chrysanthemum, chyluria). Να επισημάνω ὅτι, για τέτοιες λέξεις, το σύμπλεγμα “Ch” χρησιμοποιείται επίσης από τις γλώσσες Γαλλική, Γερμανική, Λιθουανική, Ὁλλανδική, Πολωνική, και Τσεχική, Το ”H” χρησιμοποιείται από τις Ιταλική, Ισπανική, Λετονική, Πορτογαλική, Ρουμανική, Ρωσική, Σερβοκροατική, και Σλοβενική, και το “K” από τις Σκανδιναυικές χώρες. Αντίθετα ὅσες λέξεις της Αγγλικής , Γαλλικής, Γερμανικής κλπ προέρχονται από την Ἑλληνική και αρχίζουν από “H” αντιστοιχούν μόνο σε δασυνόμενες λέξεις της πολυτονικής γραφής, ὅπως, π.χ. : ἁβρός (habronema), ἁδρός (hadromycosis), αἷμα (hematocrit), ἁπλός (haplobiont), ἕλκος (helcoma), ἥλιος (heliacal), ἱστορία (historiography), ὁρίζω (horizon), ὕδωρ (hydrocele), ὑπέρ (hyperaemia), και άλλες αμέτρητες. Άρα μια γραφή “Halcidice” στα Αγγλικά παραπέμπει σε μία δασυνόμενη Ελληνική λέξη “Ἁλκιδική” ἡ οποία προφανώς δεν ὑφίσταται. Συμπέρασμα : Αγαπητέ “basketovazele”, Ἡ Ολυμπιονίκης μας έπρεπε να φέρει την ένδειξη “HELLAS” ἠ έστω και “GREECE” (και τα δύο είναι σωστά), Αν τώρα ο τρόπος που το προφέρουν οι Άγγλοι δεν σου είναι αρεστός, δεν είναι δυνατόν να τον αλλάξουμε διότι ἁπλά είναι σωστός. Μήπως είναι ποιο εύηχο το «Χίλα» των Κινέζων; Να θυμίσω μόνο την έκπληξη που νοιώσαμε ὅλοι ὅταν αρχίσαμε να μαθαίνουμε Αγγλικά και μας εξήγησαν ὅτι ἡ σημαντική ἑλληνική λέξη «ιδέα» ὑφίσταται και στην Αγγλική γλώσσα και προφέρεται «αϊντία». Για το “Τσαλκιδική” άστοχη ἡ προσέγγιση σου, αλλά περισσότερο άστοχη και αχρείαστη ἡ άποψη ὅτι κάποιοι «άχρηστοι» δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Είναι θεμιτό να κρίνεις ανθρώπους με θέσεις, ὅταν δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους, είναι ὅμως κατάντια να τους καταλογίζεις ευθύνες για θέματα που εσύ αγνοείς παντελώς και μάλιστα ανώνυμα και αόριστα, σε ΜΜΕ με ευρεία επισκεψιμότητα. Ας δεχθούμε λοιπόν, με ὅση ψυχραιμία μας έχει απομείνει, ὅτι αρχίσαμε να θερίζουμε από τις νέες γενιές μας τους στυφούς καρπούς της κατάργησης της δασείας. Κλείνοντας (εκτός θέματος για να ευθυμήσουμε) δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μην αναφερθώ σε κάποιον δημοσιογράφο Κώστα Κ…, της ιστοσελίδας Gazzetta, ο οποίος έγραψε πρό καιρού το αμίμητο «Οἱ Κινέζοι λατρεύουν τον ΛεΜπρόν Τζέιμς και βγήκαν στους δρόμους για να τον δουν να παρελάζει (sic) ὡς πρωταθλητής __ 15/9/2016». Με τις ὑγείες μας. ΥΓ 1. Ὁ άγνωστος σε μένα “basketovazelos” δεν συνιστά αντικείμενο κάποιας προσωπικής αντιπαράθεσης, αλλά αφορμή και κίνητρο για τη διαμόρφωση του άρθρου. 2. Με την απελευθέρωση, ἡ πρόθεση των μεγάλων δυνάμεων ήταν να μας δοθεί ὡς επίσημη ονομασία ὁ ὅρος «Γραικία» . Αντέδρασε έντονα τότε ο Σουλτάνος διότι θεώρησε ὅτι ἡ ονομασία Γραικία ὑπέκρυπτε αλυτρωτισμό για τους Γραικούς ὑπηκόους της επικράτειάς του (κάτι ανάλογο με το σημερινό αδιέξοδο που έχουμε με την ονομασία των Σκοπίων), και δόθηκε τελικά ἡ ονομασία «Ἑλλάς» Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα τηλ. 23920 26256 (στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) E-mail : [email protected]
Είναι δυνατόν να εκλείψει ή να απαξιωθεί σημαντικά ἡ γλώσσα μας; Ὑπό φυσιολογικές συνθήκες και με συντονισμένη στοιχειώδη επαγρύπνηση, όχι. Κάποιοι όμως χρειάζεται να εξασφαλίζουν και να συντηρούν τις συνθήκες και την επαγρύπνηση. (οἱ ἁρμόδιοι φορείς της ἑκάστοτε κυβέρνησης, οἱ πνευματικοί ταγοί της χώρας, τα ΜΜΕ, οι πολιτισμικοί σύλλογοι, οι έγκυρες ἱστοσελίδες, και εμείς οἱ ίδιοι στο μέτρο του δυνατού). Το κάνουν; Πιθανόν ναι. Όμως ἡ περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι από εμάς, δείχνει έντονα σημάδια ακούσιας ή εκούσιας αμέλειας και αδιαφορίας, απουσία συντονισμένης προσπάθειας, και έλλειψη του απαιτούμενου ζήλου προς αυτή την κατεύθυνση. Ὑπάρχει λοιπόν απειλή; Ναι, ὑπάρχει. Ο ἁπλός κόσμος στην πλειοψηφία του δεν το αντιλαμβάνεται και ὅσοι είναι ὑποψιασμένοι το εκτιμούν ως ενδεχόμενη απειλή για το απώτερο μέλλον. Θα αναρωτηθεί κάποιος. Γιατί να γίνει αυτό και ποιόν εξυπηρετεί; Αρκετούς και για διαφορετικούς λόγους. Κυρίως τους γείτονες που μας περιβάλλουν και τις κυρίαρχες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη (δεν εξαιρώ καμία), τον καθένα για τους δικούς του λόγους. Αντί δικών μου επιχειρημάτων σας παραθέτω το γνωστό απόσπασμα του πρώην ὑπουργού εξωτερικών των Η.Π.Α. κου Χ. Κίσσιγκερ, το Σεπτέμβριο του 1994, στη διάρκεια τελετής βράβευσής του από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου των Η.Π.Α. στην Ουάσιγκτον: «Ὁ Ἑλληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθειά στις πολιτισμικές του ρίζες. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη ΓΛΩΣΣΑ, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ἱστορικά του αποθέματα, ὥστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε ὅλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των Η.Π.Α.». (Ἡ ρήση αυτή έχει αμφισβητηθεί κατά καιρούς ὡς προς τη γνησιότητά της, δεν έχω όμως κανένα ενδοιασμό να την επικαλεσθώ, ὅταν την χρησιμοποιεί σε διαλέξεις και άρθρα του ὁ πλέον αρμόδιος από εμένα Προέδρος του Οργανισμού Διεθνοποίησης της Ἑλληνικής Γλώσσας, κος Θωμάς Σαββίδης, Καθηγητής Α.Π.Θ.) Ἡ προσέγγιση αυτή δεν αποτελεί πρωτοτυπία του κ. Κίσσιγκερ. Αντικατοπτρίζει επακριβώς τις αντιλήψεις του Κινέζου στρατηγιστή του 5ου πχ. αιώνα, Σεν Τσι (γνωστότερου με το λανθασμένο Σουν Τσου), ὁ ὁποίος ὑπέδειξε στον αυτοκράτορα του τον τρόπο που θα κατακτούσε τον γείτονά του ἡγεμόνα, χωρίς να χυθεί σταγόνα αἵμα, εφ’ ὅσον βέβαια δεν βιαζόταν για την επίτευξη του στόχου. Του συνέστησε να διεισδύσει με πράκτορες και αργυρώνητους στην αντίπαλη κοινωνία, να τη διαβρώσει με πρακτικές παρεμφερείς αυτών που αναφέρει ο Χ. Κίσσιγκερ, και τότε αυτοί, έχοντας στερηθεί των βασικών αρχών και αξιών που διέπουν μια ὑγιή κοινωνία, δεν θα έχουν το σθένος και την απαιτούμενη βούληση να αντιπαρατεθούν στην επερχόμενη απειλή και θα ὑποκύψουν άνευ ὅρων. Τι σας θυμίζει άραγε; Ὅπως αντιλαμβάνεσθε οἱ ιδέες του Χ. Κ. δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Προϋπάρχουν εδώ και αιώνες και στερούνται παντελώς ηθικής και ανδρισμού, διότι, όσο και αν αυτό είναι λυπηρό, ενισχύουν την άποψη ὅτι «ὁ σκοπός ἁγιάζει τα μέσα». Ίσως κάποιοι να σκεφθούν ὅτι αυτά είναι καφενειακές προσεγγίσεις. Ίσως ὅτι πηγάζουν από την παραδοσιακή ελληνική φαντασιοπληξία. Παραθέτω χωρίς σχόλια την άποψη ἑνός εντελώς αξιόπιστου ξένου, και εσείς κρίνετε. «Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα είχαμε πάλι σε μια βιομηχανοποιημένη χώρα ύφεση μεγαλύτερη από αυτήν που βίωσαν οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930 και αυτό είναι που συνέβη στην Ἑλλάδα. Είναι φοβερό, και συνέβη σχεδόν ΣΑΝ ΜΙΑ ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, που το κάνει ακόμα χειρότερο» (Mervyn King, Baron King of Lothbury, (πρώην διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, 2003-2013). Το πόσο σημαντική είναι ἡ διατήρηση της γλώσσας στην εθνική ὑπόσταση ἑνός λαού φαίνεται από τη σχεδόν καθολική εξαφάνιση του ἑλληνισμού της αρχαιότητας από τις αμέτρητες ἑλληνικές αποικίες λόγω της σε βάθος χρόνου σταδιακής απορρόφησής τους από τις κατά τόπους μη ἑλληνικές κοινωνίες. Έτσι σήμερα ουδείς αντιλαμβάνεται ὅτι σε όλη την παράκτια ζώνη της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας ρέει αἵμα ἑλληνικό σε μεγάλο ποσοστό (δεν χάθηκαν δια μαγείας ὅσοι είχαν εγκατασταθεί εκεί σε εποχές που ήταν πρακτικά εξαιρετικά δύσκολο να μετακινηθούν και πάλι). Με εξαίρεση κάποιους Ποντίους της Μαύρης Θάλασσας και ελάχιστους Μεγαελλαδίτες της Νοτίου Ιταλίας οἱ οποίοι προς τιμήν τους ακόμα διατηρούν κάποια αξιόλογα στοιχεία της μητρικής τους γλώσσας, οἱ ὑπόλοιποι εδώ και αιώνες έχουν χάσει κάθε αίσθηση ὅτι είναι Έλληνες, ἁπλά και μόνο διότι κάποια στιγμή της ἱστορικής διαδρομής τους απώλεσαν την Ἑλληνική λαλιά τους. Πως λοιπόν εγώ να προβάλλω την άποψη ότι Καταλανοί της Ισπανίας, Γάλλοι των νοτίων περιοχών, Ιταλοί από το ύψος της Νεάπολης και κάτω, Τούρκοι των δυτικών και νοτίων ακτών (κυρίως Αλεβίτες) αλλά και άλλοι πολλοί σε ὅλες τις περιοχές της Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου είναι σε σημαντικό ποσοστό Έλληνες, ὅταν αυτοί οἱ ίδιοι δεν το γνωρίζουν; Εγώ ισχυρίζομαι ότι υπάρχει μεγάλο ποσοστό αυτής της κατηγορίας, δεν είμαι όμως σε θέση να το προσδιορίσω ούτε κατά προσέγγιση, διότι απλά δεν ὑφίσταται πλέον το μόνο μετρήσιμο μέγεθος (αυτό της γλώσσας) που θα μπορούσε να το επαληθεύσει. Η ενδεχόμενη πιθανότητα περαιτέρω απαξίωσης και εκφυλισμού του γλωσσικού μας οργάνου, θα αποδομήσει νομοτελειακά και σε μεγάλο βαθμό τον εθνικό μας χαρακτήρα. Κάποιοι θα μας οδηγήσουν αργά αλλά σταθερά και σε άλλα μονοπάτια «εξέλιξης» με προσπάθεια υἱοθέτησης γραφής με λατινικούς χαρακτήρες και σταδιακή καθιέρωση και της Αγγλικής γλώσσας ὡς επίσημης και ισότιμης με την Ἑλληνική. (Ας μην ξεχνάμε την πρώτη ανεπιτυχή απόπειρα προς την κατεύθυνση αυτή από την κα. Διαμαντοπούλου πριν μερικά χρόνια). Αν λοιπόν αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως έτσι, τότε τα δισέγγονα μας μετά δυσκολίας θα μιλάνε σωστά ελληνικά και ενδεχομένως να τα χρησιμοποιούν ως δεύτερη γλώσσα μετά τα Αγγλικά. Κάποια «ευρείας αντιλήψεως» άτομα θα ρωτήσουν. Και τι θα μας πειράξει αν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα; Πολύ απλά, τότε που θα συμβεί αυτό, δεν θα μας πειράξει καθόλου, διότι δεν θα μας έχουν απομείνει πλέον έστω και λίγα ψήγματα θέλησης για αντίσταση και έτσι θα έχει ολοκληρωθεί το προτελευταίο στάδιο της στρατηγικής του Χ.Κ. για την αλλοτρίωση μας. Η πορεία προς το τελευταίο στάδιο της πλήρους αφελλήνισής μας θα είναι πλέον ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ. Επειδή ζούμε σε μια χώρα με αλλοπρόσαλλο λαό (πολλά προτερήματα και εξίσου πολλά ελαττώματα) πολλά άτομα ὥριμης κυρίως ἡλικίας θα απαντήσουν σε ὅλα αυτά με το κλασικό ἑλληνικό «Ωχ βρε αδελφέ, και τι με νοιάζουν εμένα ὅλα αυτά, εγώ τότε δεν θα ὑπάρχω». Κάπως έτσι απάντησε και ὁ πρωθυπουργός της χώρας μας πριν τρείς περίπου δεκαετίες, ὅταν ὁ προσωπικός του σύμβουλος συνταγματολόγος κος Κασιμάτης του επεσήμανε ὅτι ὁ δανεισμός της χώρας είχε διογκωθεί επικίνδυνα. Και πράγματι, τώρα που πληρώνουμε τα σπασμένα, εκείνος δεν ὑπάρχει, ὑπάρχουμε ὅμως και αγκομαχούμε ὅλοι εμείς και οι γενιές που ακολουθούν. Θα μου πείτε, είναι ἡ γλώσσα το ίδιο μέγεθος με το δανεισμό, την ὑπερχρέωση, ή την πτώχευση μίας χώρας; Όχι βέβαια, είναι πολύ μεγαλύτερο και ανθεκτικότερο μέγεθος από τα προαναφερθέντα. Δεν είναι όμως άτρωτο. Αν ὅλοι μας την σεβόμαστε και τη διατηρούμε σε λογικά επίπεδα αξιοπρέπειας τότε κανείς δεν είναι σε θέση να την πειράξει. Θα είναι ένα τεράστιο πολιτισμικό έγκλημα να αφήσουμε να εκφυλισθεί και να χαθεί στο απώτερο μέλλον αυτό το γλωσσικό αριστούργημα που κατά το Γάλλο ἱστορικό και καθηγητή φιλολογίας της Σορβόννης Charles-Claude Fauriel (1772 - 1844), αποτελεί την «Ὡραιότερη γλώσσα της Ευρώπης». Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα (τηλ. 23920 26256 (στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) : E-mail: grev1947@hotmail.com Σημ. Ὅπως αντιληφθήκατε έχω αποφασίσει στο ἑξής, σε ὅλες μου τις γραπτές αναρτήσεις να επαναφέρω το πνεύμα της δασείας με βάση τις σκέψεις που εξέφρασα στο άρθρο μου «Δασεία και ….παύλα». Δεν αντιμάχομαι τους εραστές του πολυτονικού. Ἁπλά είμαι της άποψης ὅτι το μόνο ζωντανό στοιχείο από το πολυτονικό που διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στη σύγχρονη καθομιλουμένη είναι η δασεία και επιβάλλεται να επανέλθει. Βουλευτής, Γερουσιαστής, Διαιτητής, Δικαστής, Διοικητής, Μητροπολίτης, Δεσπότης, κλπ (που χάθηκαν οι φεμινίστριες ?).
Ὀταν μία λανθασμένη εκφορά λέξης ή φράσης επαναλαμβάνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα καθίσταται αποδεκτή ως εξαίρεση του κανόνα. Παλαιότερα είχαμε την ακατανόητη (βάσει κανόνα), στρέβλωση της ορθής λέξης «ακαδημιακός ἠ ακαδημικός» σε «ακαδημαϊκός», δεν υπήρξε καμιά ουσιαστική αντίδραση, και ο λανθασμένος τύπος επικράτησε. Για τις υπόλοιπες ανάλογες λέξεις σωστά εξακολουθούμε να λέμε «πανεπιστημιακός» «εφοριακός» «νομαρχιακός» «επαρχιακός» «αστυνομικός» «ιεραρχικός» «μνημονιακός» κλπ. Το γεγονός ότι δεν προσέχουμε ως λαός την εκφορά του λόγου μας (είτε από άγνοια, είτε από αμέλεια), έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αρκετών λέξεων που όταν επικρατήσουν αποτελούν εξαιρέσεις στον κανόνα. Έχουμε αρκετά παραδείγματα όπως : «Εποχιακός» αντί του ορθού «εποχικός» κατά το «εξοχικός», «διαδοχικός», «κατοχικός». «Συνοριοφύλακας» αντί του ορθού «συνοροφύλακας» κατά το «αγροφύλακας», «χωροφύλακας», «νυκτοφύλακας». «Περιπτεριούχος» αντί του ορθού «περιπτερούχος» κατά το «ταλαντούχος», «αριστούχος», «διπλωματούχος» (η κατάληξη «-ιούχος» τίθεται μόνο σε λέξεις των οποίων το θέμα έχει το «-ι-». π.χ. σύνταξις __ συνταξιούχος, πτυχίο __ πτυχιούχος, πρατήριο __ πρατηριούχος). «Ανακύκλωση» αντί του ορθού «ανακύκληση», από το ρήμα «κυκλέω (κινώ γύρω -γύρω, περιστρέφω), πχ. η κύκλησις των πλανητών, Λατινικά : cyclicus, Αγγλικά : cycling (bringing round), εξ ου και το recycling. Όχι βέβαια από το κυκλόω (κυκλώνω, περιβάλλω) και το κύκλωσις (περικύκλωση), Λατινικά : circulus, Αγγλικά : circling (surrounding). (Για την ιστορία η λέξη __ ως εκ νέου υιοθετημένoς νεολογισμός __ επανήλθε λανθασμένη στο ελληνικό λεξιλόγιο από τον Κ. Λαλιώτη, ο οποίος είχε την εντύπωση ότι απέδιδε σωστά την αντίστοιχη Αγγλική λέξη «recycling». Παρά την τότε πολύχρονη προσπάθεια, μόνο της εφημερίδας «Καθημερινή» να διορθώσει το λάθος με το σωστό «ανακύκληση», επικράτησε το λανθασμένο). Ο εκτεταμένος μου πρόλογος είχε σκοπό να σας προϊδεάσει και να αυξήσει το ενδιαφέρον σας για το κύριο θέμα του άρθρου που αφορά σε λέξεις όπως «Βουλευτής» «Δικαστής» «Διοικητής» «Διαιτητής» «Γερουσιαστής» «Αγορητής», αλλά και «Πολίτης» «Μητροπολίτης» «Δεσπότης», και μερικές ακόμη. Υπήρξε προ καιρού ιδιαίτερος θόρυβος και κάποια ειρωνικά σχόλια στη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής, όταν θήλυ μέλος του κυβερνώντος κόμματος ζήτησε από το προεδρείο να την αποκαλεί «Βουλεύτρια» και όχι «Βουλευτή». Με βάση το πνεύμα του προλόγου μου, ρωτώ. Γιατί και βάσει ποιου κανόνα είναι λάθος το «Βουλεύτρια»; Γιατί ακόμη να είναι λάθος τα «Δικάστρια» «Δοιηκήτρια» «Διαιτήτρια» «Αγορήτρια» «Αρμόστρια» «Γερουσιάστρια» κλπ; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Βάσει των κανόνων της γραμματικής είναι όλα σωστά. Τι συμβαίνει λοιπόν και μας ξενίζουν; Αν ανατρέξουμε στον κανόνα θα δούμε ότι όλα τα εις «-τής» αρσενικά ουσιαστικά (με τον τόνο στη λήγουσα) είναι δικατάληκτα και διγενή, δηλαδή έχουν άλλη κατάληξη στο αρσενικό και άλλη στο θηλυκό και σχηματίζουν τον θηλυκό τύπο σε «-τρια» (αθλήτρια, ακροάτρια, ανακρίτρια, βιολίστρια, γυμνάστρια, δανείστρια, διευθύντρια, εθελόντρια, εκφωνήτρια, θαυμάστρια, καθηγήτρια, λογίστρια, μαθήτρια, μηδενίστρια, νικήτρια, ομιλήτρια, οργανώτρια, παίκτρια, παραλήπτρια, ποιήτρια, πρωταθλήτρια, συνδικαλίστρια, τραγουδίστρια, υποκρίτρια, χορεύτρια, και πολλές άλλες). Εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα δεν υφίσταται, εκτός και αν τη δημιουργήσουμε αυθαίρετα εμείς εξ αμελείας ή για λόγους σκοπιμότητας. Όσοι θηλυκοί τύποι με κατάληξη «-τρια» δεν υφίστανται στην αρχαία Ελληνική γραμματεία, το οφείλουν στο γεγονός ότι δεν αντιπροσώπευαν γυναικείες δραστηριότητες ή ιδιότητες κατά την εποχή εκείνη. Για τον ίδιο λόγο και στη νεότερη εποχή δεν υπήρξαν θηλυκοί τύποι του «-τρια» σε εκείνες τις ιδιότητες ή δραστηριότητες που δεν συμμετείχαν γυναίκες. Σωστά λοιπόν δεν υπήρχαν, μέχρι που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για την πλήρη εξίσωση των δύο φύλων. Πλησιάζει να κλείσει ένας αιώνας από τότε που οι γυναίκες σταδιακά και σταθερά απέκτησαν ίσα δικαιώματα και εισήλθαν δυναμικά σε τομείς που αποτελούσαν επί αιώνες ανδρικό κεκτημένο. Είναι απορίας άξιο πως οι ίδιες ανέχονται τόσα χρόνια τη μομφή ότι προτιμούν τον ανδρικό προσδιορισμό στην ιδιότητά τους διότι «προσδίδει μεγαλύτερο κύρος». Συμπερασματικά, αν το μεταφράζω σωστά, παρότι εξισώθηκαν, έχουν υποσυνείδητα την αίσθηση ότι είναι ακόμη κατώτερες. (Για να μην παρασυρόμαστε από συγκρίσεις με λέξεις άλλου τύπου, να επισημάνω ότι τα επαγγέλματα με κατάληξη «-ος» είναι ουσιαστικά, διγενή και ομοιοκατάληκτα, δηλ. έχουν την ίδια κατάληξη και στα δύο γένη «ο δικηγόρος, η δικηγόρος», «ο γιατρός, η γιατρός» «ο δημοσιογράφος, η δημοσιογράφος», «ο πρόεδρος, η πρόεδρος», «ο υπουργός, η υπουργός», «ο χειρουργός, η χειρουργός» «ο πλοηγός, η πλοηγός» «ο ξεναγός, η ξεναγός» «ο οδηγός, η οδηγός» «ο χορηγός, η χορηγός» κ.ο.κ. Κάποιοι, χρόνια τώρα, προσπαθούν να επιβάλουν και εδώ θηλυκούς τύπους της μορφής «προεδρίνα», «δημαρχίνα», αν πλατειάσουμε όμως λίγο περισσότερο, για φανταστείτε στο μέλλον «χειρουργίνα», «ξεναγίνα», «εραστίνα», «χορηγίνα», «νηπιαγωγίνα», «αρχαιολογίνα», «αστρολογίνα», «θεολογίνα», «οδοιπορίνα» κοκ., πως λέμε δηλαδή «Γερακίνα», «Καρδερίνα», «Σωφερίνα», «κυρά Κατίνα», κάπως έτσι. Αντιλαμβάνεστε τη γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο, όλων αυτών που επιμένουν σε τέτοιου είδους «τερατογενέσεις» και δυστυχώς έχουμε αρκετούς) Δεχόμαστε παθητικά και δεν φαίνεται να μας ενοχλούν βαρβαρισμοί με τα λατινοκατάληκτα θηλυκά παντός τύπου όπως, βουλευτίνα, δικαστίνα, διοικητίνα, δημαρχίνα, δικηγορίνα, γιατρίνα, υπουργίνα, αστυνομικίνα, στρατιωτίνα, κλπ. Ενδεχομένως, διότι δεν χρησιμοποιούνται στη επίσημη γλώσσα αφ’ ενός, συνάμα δε περιβάλουν με υποτιμητική χροιά το νόημα της λέξης, διαχωρίζοντας την άριστη «γιατρό» από την μέτρια «γιατρίνα», ή υποδηλώνουν τη σύζυγο ενός τιτλούχου. (Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η λατινογενής κατάληξη «-ίνα» έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό λεξιλόγιο, κυρίως στον καθημερινό προφορικό λόγο, διευκολύνοντας στη διαμόρφωση λέξεων θηλυκού χαρακτήρα. Θα είναι όμως τεράστιο λάθος αν την υιοθετήσουμε και στον επίσημο λόγο). Πιστεύει κανείς ότι θα αντιδράσουμε (αν αντιδράσουμε), θα διαμαρτυρηθούμε (αν διαμαρτυρηθούμε), όταν η διάβρωση αυτής της μορφής επεκταθεί σταδιακά σε λίγα χρόνια και σε άλλες λέξεις όπως, μαθητίνα, αθλητίνα, φοιτητίνα, καθηγητίνα, λογιστίνα, πωλητίνα, κοκ.; Δύσκολο να γίνει θα μου πείτε. Τίποτα πλέον δεν είναι δύσκολο. Από την εποχή που ο αείμνηστος Β. Τσιτσάνης μετέτρεψε «ποιητική αδεία» την «κα Κάβουρα» σε «κα Καβουρίνα» έχουν δει τα μάτια μας και κυρίως έχουν ακούσει τ’ αφτιά μας «ζωγραφιές» απείρου κάλους. Για το σωστό «Βουλεύτρια» πάντως, είχαμε σωρεία σχολίων και αντιπαραθέσεων (κυρίως στο διαδίκτυο) για αρκετές ημέρες, όχι μόνο πρόσφατα αλλά και στο παρελθόν, αποτέλεσμα όμως ουδέν. Που χάθηκαν λοιπόν οι φεμινίστριες ;;;; Όταν το 1953 η πρώτη γυναίκα βουλεύτρια Ελένη Σκούρα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Βουλή, ο πρόεδρος της βουλής την προσφώνησε αυθαίρετα «κυρία Βουλευτίς». Εκείνη, καίτοι επαρκούς μορφώσεως, δεν έδωσε την δέουσα σημασία στην παρατυπία, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί λίγο αργότερα και επίσημα ο λανθασμένος όρος από την ανδροκρατούμενη Βουλή. Από τότε «κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι». Πέρασαν εκατοντάδες γυναίκες από τη βουλή μέχρι σήμερα. Πολλές από αυτές γνωστές και μαχητικές φεμινίστριες και σε εποχές που το φεμινιστικό κίνημα ήταν σε έξαρση. Δεν τόλμησε, ή ακριβέστερα, δεν επέμεινε ούτε μία να θέσει επίσημα το θέμα για την καθιέρωση της ορθής προσφώνησης που θα αποκαθιστούσε και τυπικά την ισότητα των δύο φύλων μέσα στο Κοινοβούλιο, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν κατά καιρούς σοβαρές προσεγγίσεις προς την κατεύθυνση αυτή εκτός Κοινοβουλίου. Οι σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες Αγαπητός Τσοπανάκης († 2005), Πρόεδρος της Ακαδημίας και Εμμανουήλ Κριαράς (†2014), καθηγητής του ΑΠΘ (http://digital.lib.auth.gr/record/49397/?ln=fr), είχαν αναγνωρίσει πλήρως την ορθότητα των όρων «Βουλεύτρια» «Δικάστρια» κλπ, και τους θεωρούσαν ως τους πιο ενδεδειγμένους και αξιοπρεπείς σε σχέση με τις υπόλοιπες εκδοχές «Βουλευτής ή Βουλευτίνα» 1 «Δικαστής ή Δικαστίνα» κλπ. Όμως κ. Κριαρά μου, έστω και μετά θάνατον, έχω ένα παράπονο ή έστω μια απορία για σας. Πείσατε την τότε πολιτική ηγεσία για την καθιέρωση της δημοτικής και του μονοτονικού. Δεν μπορέσατε όμως, αν και το πιστεύατε, να επιβάλετε την (απείρως ποιο ασήμαντη ως προς τη δυσκολία της) τυπική ισότητα των φύλων στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Στην αντίπερα όχθη δεν μπορώ να μην μνημονεύσω το εξαιρετικής μεν τεχνικής, αλλά ιδιαίτερα «χαλαρό» από πλευράς γραμματικής δεοντολογίας, άρθρο της καθηγήτριας κοινωνιολογίας κας Άννας Φραγκουδάκη, η οποία αγνοώντας (σκοπίμως ??) βασικούς γραμματικούς κανόνες της Ελληνικής γλώσσας, μέσα από ακροβατικούς συλλογισμούς και συνδυασμούς, προσπαθεί να αποδείξει ότι κάποιες λέξεις καλώς τις χρησιμοποιούμε με τους αρσενικούς τύπους για να «μην αναταραχτεί η τάξη του κόσμου». Κα Φραγκουδάκη, γιατί όλα αυτά ;; Οι λέξεις γεωργός, μηχανικός, ιστορικός, γιατρός, ζωγράφος, καρδιολόγος, ψυχολόγος, εκπαιδευτικός, στρατηγός, θαλαμηπόλος, υδραυλικός, οδηγός, και τόσες άλλες εις «-ος» δεν διαφοροποιούνται στο θηλυκό, ως διγενείς και ομοιοκατάληκτες. (εξαιρέσεις ελάχιστες, για λέξεις όμως που προέκυψαν κυρίως από σταδιακή μετάλλαξη επιθέτων σε ουσιαστικά, όπως «χωρικός», «ηγούμενος», «προϊστάμενος», «διανοούμενος», «επιτετραμμένος» κοκ.) Οι λέξεις εις «-έας (-εύς στην καθαρεύουσα)» δεν διαφοροποιούνται στο θηλυκό όταν ο ρηματικός τους τύπος έχει κατάληξη «-ω», πχ. «ανατρέπω / η ανατροπέας», «αποστέλλω / η αποστολέας», «γραμματίζω / η γραμματέας», «γράφω / η γραφέας», «διανέμω / η διανομέας», «δράμω / η δρομέας», «συγγράφω / η συγγραφέας», «σφάζω / η σφαγέας». Όταν όμως στη ρηματική τους μορφή έχουν την κατάληξη «-εύω» τότε και αυτές στο θηλυκό έχουν κατάληξη «-τρια», π.χ. «αλιεύω / αλιέας / αλιεύτρια», «ιππεύω / ιππέας / ιππεύτρια», «κουρεύω / κουρέας / κουρεύτρια (εάν δεν είχε επικρατήσει το κομμώτρια)», «σκαπανεύω / σκαπανέας / σκαπανεύτρια», «φονεύω / φονέας / φονεύτρια» κλπ. Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις λόγω διαφορετικών εκδοχών του ρήματος ὀπως πχ «ιερόω, ιερίζω, ιερεύω, ιεριτεύω», εξ ου «ιέρεια, ιερία, ιερίς, ιέρισσα, ιερίστρια» (με το πρώτο εξ αυτών να έχει επικρατήσει στη νεοελληνική). Η διαμόρφωση των θηλυκών εις «-τρια» είναι ξεκάθαρη. Με κάθε εξαίρεση που αποδεχτήκαμε, αποδεχόμαστε, ή θα αποδεχθούμε, μετατρέπουμε την (υποτίθεται απλούστερη της καθαρεύουσας) δημοτική σε μια δεξαμενή αμέτρητων εκδοχών και στρεβλώσεων. Σε λίγα χρόνια δεν θα απέχουμε πολύ από την επική «Βαβυλωνία» του Δημήτρη Βυζάντιου και δεν θα πρόκειται πλέον για θέατρο. Εσείς κα Φραγκουδάκη μου δίνετε την αίσθηση (εύχομαι να κάνω λάθος) ότι δεν διαφωνείτε με την πλήρη ἠ περίπου «βαβυλωνοποίηση» της γλώσσας, όπως και πολλοί άλλοι. Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται στα ερεθίσματα της συνολικής σας διαδρομής σε ιδεοληπτικούς χώρους. Αυτό συμπεραίνω από την κατά κόρον χρήση, στο κείμενό σας του όρου «καινούριος» αντί του ορθού «καινούργιος» και την απάλειψη του διπλού "σσ" στις καταλήξεις «-εσσα» «-ισσα». Δικαίωμά σας και επιλογή σας. Η Ελληνική γλώσσα όμως ανήκει εξ ίσου σε όλους τους Έλληνες και ακόμη παραπέρα. Τι δεν καταλαβαίνετε; Οι λέξεις «Μητροπολίτης» «Πολίτης» «Δεσπότης» κλπ, δεν τονίζονται στη λήγουσα και δεν πρέπει να συγχέονται με την προηγούμενη κατηγορία. Διαμορφώνουν το θηλυκό με διαφορετικό τρόπο. Ο εξευγενισμένος ή λόγιος θηλυκός τύπος αυτών των λέξεων (είτε διγενών, είτε θηλυκών μόνο) έχει κατάληξη «-ις» ή «-ιδα λαϊκότερα» όπως «ηγέτις, ηγέτιδα», «ευεργέτις, ευεργέτιδα» «συνεργάτις, συνεργάτιδα» «καλλιτέχνις, καλλιτέχνιδα» «δραπέτις, δραπέτιδα», «καρυάτις, καρυάτιδα», «αναβάτις, αναβάτιδα» «λάτρις, λάτριδα» κοκ, με την γενική σε «-ιδος» ή «-ιδας». Υφίστανται παράλληλα, και είναι αποδεκτοί και λαϊκότεροι τύποι όπως "αναβάτισσα" "συνεργάτισσα" "ευεργέτισσα" "πολίτισσα" "λάτρισσα". (Αξίζει εδώ να παραθέσουμε την αμίμητη φράση πασίγνωστης βουλεύτριας μεγάλου κόμματος, η οποία μιλώντας σε δημοσιογράφο, και προσπαθώντας να χειριστεί ορθά την ελληνική γλώσσα είπε __ σε ελεύθερη απόδοση : Επισκέφθηκα την αγορά στο κέντρο ως απλή πολίτρια (sic) και αγοράστρια.) Να επισημάνω ότι, στην ιατρική ορολογία τα πάμπολλα μονογενή θηλυκά σε «-ιτις» διατυπώνονται αποκλειστικά και μόνο με τον λόγιο τύπο, ήτοι : «αρθρίτις, -ίτιδος», «βρογχίτις, -ίτιδος» «δερματίτις, -ίτιδος», ή ποιό λαϊκά «γαστρίτιδα, -ίτιδας» «φαρυγγίτιδα, -ίτιδας». Εδώ, ευτυχώς για την ώρα, δεν διανοήθηκε κανείς να πει «αρθρίτισσα» ή «δερματίτισσα» κλπ, μην αμφιβάλετε όμως, κάποιοι, αργά ή γρήγορα, θα το προσπαθήσουν. Αν λοιπόν υποθετικά στο απώτερο μέλλον αποκτήσουμε γυναίκα Μητροπολίτη ή Δεσπότη θα πρέπει να την αποκαλούμε «η Μητροπολίτις» «η Δεσπότις», κατά το «η ηγέτις». Στην αρχαία Ελλάδα ο «Ιερέας» είχε αντίστοιχο θηλυκό τύπο «Ιέρεια». Η θεά Άρτεμις αποκαλούνταν «κυνηγέτις» Γιατί ο Μητροπολίτης στην σύγχρονη Ελλάδα δεν πρέπει να έχει θηλυκό τύπο, αν και όποτε συμβεί αυτό; Το ίδιο ισχύει και για το «η πολίτις». Τόσο δύσκολο είναι; Να δεχθώ ότι στην καθομιλουμένη έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε και τις λαϊκότερες εκδοχές «Μητροπολίτισσα» «Δεσπότισσα» «πολίτισσα». Εκείνο που έχει σημασία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι να προσδιορίζεται το φύλο. με βάση τους ισχύοντες γραμματικούς κανόνες. H γυναίκα που φέρει τον τίτλο ή την ιδιότητα επιβάλλεται να αισθάνεται αυτάρκης (εξ ίσου ικανή με τον άνδρα ομότιτλό της για το έργο που της ανατέθηκε) και όχι να θωρακίζεται πίσω από μια αρσενική αυταπάτη. Όσο για την άποψή σας ότι πρέπει να θηλυκοποιούμε τα ονόματα μόνο εφ’ όσον ταιριάζουν στη γυναικεία φύση, αποφασίστε επί τέλους κα Φραγκουδάκη. Ταιριάζει ή όχι το λειτούργημα του βουλευτή στη γυναικεία φύση; Αν ναι, τότε είναι «Βουλεύτρια». Αν όχι, κακώς εκλέγουμε γυναίκες στη Βουλή διότι δεν ταιριάζει στη γυναικεία φύση. Από την άλλη πλευρά αναρωτιέμαι κατά πόσο χαρακτηρισμοί όπως «βιάστρια», «μαυλίστρια», «παλαίστρια», «φόνισσα», «διαρρήκτρια» «εκπορνεύτρια», «σφαγιάστρια», «πεταλώτρια» κα. που υφίστανται ως θηλυκοί τύποι ταιριάζουν στη γυναικεία φύση; Με τη δική σας λογική δεν ταιριάζουν και όμως υφίστανται. Καταργήστε τους λοιπόν. Δεν μπορείτε, διότι απλά είναι σωστοί. Τέλος, είναι άκομψο να βάζετε στο ίδιο καλάθι νεοελληνικούς βαρβαρισμούς του τύπου «Γιάτρισα» «Προεδρέσα» «Δημάρχισα» με το καθ’ όλα σωστό, αξιοπρεπές και ελληνικότατο «Βουλεύτρια» (κατά Τσοπανάκη, Κριαρά και Λυπουρλή 1). Αν αυτό οι γυναίκες δεν το αντιλαμβάνονται, τότε κα Φραγκουδάκη έχετε δίκιο, δεν θα γίνουν ποτέ βουλεύτριες, θα παραμείνουν χορεύτριες. (Παρήγορο είναι ότι σ’ αυτό τον «αχταρμά» θηλυκών εκδοχών δεν παρεισέφρησαν και τουρκοκατάληκτες λέξεις της μορφής «φορτηγατζού», «λαϊκατζού», «παπατζού», «ψιλικατζού», «παληατζού», «κουλουρτζού», «παγωτατζού», «λουκουμτζού», «καφετζού», «μπουζουκτσού» κοκ) (Προσωπικά αισθάνομαι ότι κάποιος που μελετάει το άρθρο της κας Φραγκουδάκη συμπεραίνει ότι, όσοι προσπαθούν για κάτι ποιο στέρεο και ορθολογικό στο γλωσσικό μας όργανο, ματαιοπονούν. Το κεφάλαιο Ελληνική γλώσσα φαίνεται να πορεύεται πλέον ανεξέλεγκτα και εμείς οι ερασιτέχνες γλωσσολάγνοι ανησυχούμε. Γιατί άραγε; Το άρθρο της κας Φραγκουδάκη με τον τίτλο «Γλώσσα λανθάνουσα - 3» δημοσιεύτηκε το 1988 στο φεμινιστικό περιοδικό «Δίνη», υπάρχει στο διαδίκτυο και αποτελεί μέρος του ψηφιακού εμπλουτισμού των σχολικών βιβλίων !!! _ http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A110/246/1822,5869/extras/activities/indexa_2_glwssa_fylo/indexa_2_fragoudaki.html _ Συνιστάται η ανάγνωσή του για την πληρέστερη κατανόηση του άρθρου) Βλέπω στο αρχείο μου επιστολή του 2004 από τη φιλόλογο καθηγήτρια Μάρω Δαμ.... (το επώνυμο παραλείπεται) η οποία διαμαρτύρεται ή, επιεικέστερα, διαφωνεί με τον τίτλο «αναπληρώτρια Υπουργός κα. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά», που χρησιμοποίησε σε κείμενό του ο εκλιπών Πέτρος Αλεξιάδης, εξαίρετος ετυμολόγος, συνεργάτης τότε της εφημ. «Αδέσμευτος Τύπος». Παραθέτω αυτούσια την επίμαχη φράση της επιστολής της : «δυσκολεύεται κανείς να ταιριάξει τη λέξη αναπληρώτρια με τη λέξη (αρσενικού γένους) Υπουργός». Μάλιστα αγαπητοί αναγνώστες. Είναι η λέξη Υπουργός αρσενικού γένους; Μόνο στη δομή της, στην πράξη όμως καλύπτει και τα δύο φύλα. Το φύλο στις λέξεις με κατάληξη «-ος» προσδιορίζεται από τα στοιχεία που συνοδεύουν τις λέξεις. Η πτυχιούχος φιλόλογος αγνοεί το αλφάβητο της επιστήμης της, για τα διγενή επαγγέλματα αυτού του τύπου. Αλήθεια, όταν έγραφε την επιστολή είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτή η ίδια ήταν «καθηγήτρια φιλόλογος»; Όταν, πχ. ακούει εκφράσεις όπως «κοινωνική λειτουργός» ή «οικιακή βοηθός» δυσκολεύεται να τα ταιριάξει; Θα προτιμούσε κάτι σαν «κοινωνική λειτουργίνα» ή «οικιακή βοηθέσσα»;;; Μετά την αναλυτική απάντηση του κ. Αλεξιάδη, κατάλαβε υποθέτω ότι έπρεπε να ανατρέξει και πάλι στα φοιτητικά της εγχειρίδια. Κατά παράδοση, οι άνθρωποι του αστικού φάσματος και ιδιαίτερα όσοι λέγεται ότι πρεσβεύουν συντηρητικές απόψεις, έχουν μια μεγαλύτερη ευαισθησία στην εκφορά καθαρού λόγου (καθαρός λόγος δεν σημαίνει καθαρεύουσα, αλλά ορθοέπεια στον τρόπο απόδοσης των λέξεων). Λογικά θα έπρεπε να είναι θετικοί στην έγκαιρη και μεθοδευμένη (βάσει κανόνων) θηλυκοποίηση των ονομάτων. Έτσι θα αποφεύγονταν εκατοντάδες βαρβαρισμοί και εξαιρέσεις που έχει εισάγει άθελά της σε βάθος χρόνου η χαλαρή και χωρίς αυστηρούς κανόνες λαϊκή γλώσσα. (Οι βαρβαρισμοί, οι εξαιρέσεις και οι ξενόφερτες εισροές σε μία γλώσσα, όταν αυξάνονται ανεξέλεγκτα και ενίοτε σκόπιμα, αποτελούν ένα κακοήθες καρκίνωμα που καθιστά σταδιακά την κάθε γλώσσα, πόσο μάλλον την Ελληνική, ένα κακέκτυπο και παρακμιακό εργαλείο επικοινωνίας. Αυτό θέλουμε λοιπόν; Οι ειδικοί ανησυχούν άραγε;) Στο “αστικό φάσμα” λοιπόν εκτιμώ ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι τους ξενίζουν οι όροι «Βουλεύτρια» «Δικάστρια» «Διαιτήτρια» «Αρμόστρια» κοκ. Αστική αφέλεια; Αστική αδράνεια; «Μη μου τους κύκλους τάραττε;» Είμαι βέβαιος ότι σε μερικά χρόνια, κάποια (κατευθυνόμενα ή μη) κέντρα απαξίωσης του γλωσσικού μας οργάνου, θα επιβάλλουν (με σύστημα και υπομονή) ως επίσημους όρους λέξεις όπως «Βουλεύτρα», «Δημαρχέσα», «Αναπληρωτίνα» «Πρυτάνισα» «Προεδρέσα» (τα δύο «σσ» θα περιττεύουν), και ποιος περιμένετε να αντιδράσει; Η πρόληψη και αντιμετώπιση τέτοιων σοβαρών θεμάτων δεν μπορεί να αποτελεί ευθύνη του υπογράφοντα και όσων αναγνωστών νοιάζονται. Εμείς μόνο συνειδήσεις προσπαθούμε να αφυπνίσουμε. Η λύση πάντα προκύπτει εκ των άνω, από τα κέντρα της υπεύθυνης πνευματικής ηγεσίας και ο λαός ακολουθεί. 2 Ο αξιότιμος και μοναδικός στο είδος του, βουλευτής κ. Ζουράρις, πέρα από τους κατά καιρούς ευρηματικούς αλλά αμελητέας πρακτικής αξίας αρχαϊκούς ‘βερμπαλισμούς’ τύπου «μεζέων» «ψωλεκτασίας» (και «αιδοιογαργαλισμών» θα πρόσθετα εγώ), ας κινήσει τα νήματα στην κυβερνώσα παράταξη και όχι μόνο, για μια ουσιαστική τροπολογία που θα αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια του γυναικείου φύλου σε όλο της το φάσμα και για όλες τις συναφείς λέξεις. Είναι απλό, μα πάρα πολύ απλό. Υπόθεση πέντε λεπτών. Δεν χρειάζεται να σχίσουμε μνημόνια, ούτε να καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ, ούτε να μειώσουμε συντάξεις. Εκτός πια αν ισχύει αυτό που λέγεται για τη χώρα μας και δεν μας τιμά. Στην Ελλάδα τα απλά πράγματα είναι και τα ποιο δύσκολα. Να θυμίσω ότι στο παρελθόν για «de facto» εισροές λέξεων και εκφράσεων (σωστών ή λανθασμένων), ο πλέον σίγουρος τρόπος ήταν να τις χρησιμοποιήσουν προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής πχ. «ειρήσθω εν παρόδω, αιθεροβάμονες, αναδόμηση, χρονοντούλαπο, mea culpa, ετεροχρονισμένος __ Α. Παπανδρέου» «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε __ Μ. Κουτσόγιωργας», «έθνος ανάδελφον __ Χ. Σαρτζετάκις», ή πρόσωπα με λαϊκή αναγνωρισιμότητα πχ «τα πάντα όλα. __ Ν. Αλέφαντος» «ουδείς άσφαλτος __ Α. Δημητρίου». Πάνω σ’ αυτή τη λογική, εάν ο Πρωθυπουργός σε μία συνεδρίαση αποκαλέσει Βουλεύτριες τις γυναίκες της κοινοβουλευτικής του ομάδας λύνει αμέσως το πρόβλημα και η «de jure» καθιέρωσή από εκεί και πέρα καθίσταται καθαρά διαδικαστική. Κλείνοντας θα ήταν παράλειψή μου να μην μνημονεύσω το εξαιρετικό πόνημα των κυριών Mαρίας Μενεγάκη και Λουκίας Ευθυμίου «Εξουσία και γλώσσα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Μια προσέγγιση» «Αμηχανία της γραμματικής μπροστά στα γυναικεία αξιώματα - http://ebooks.edu.gr/ modules/ebook/show.php/DSGL-A110/246/1822,5869/extras/activities/indexa_2_glwssa_fylo/indexa_2_ epagelmatika.html » του 2009. Πρόκειται για μία πληρέστατη και εμπεριστατωμένη ανάλυση με παρεμφερή προβληματισμό. Για όποιους ενδιαφέρονται πραγματικά για το θέμα, τους συνιστώ να το αναζητήσουν στο διαδίκτυο και να το μελετήσουν. 1 Ο Δημήτρης Λυπουρλής, καθηγητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, απορρίπτει κατηγορηματικά τη διατήρηση της αρσενικής κατάληξης -ης και σημειώνει μάλιστα με ειρωνικό τρόπο: “Σκεφτείτε, πάντως, πόσα χρόνια έχουν περάσει από την εποχή που ο ελληνικός λαός έστειλε την πρώτη γυναίκα εκπρόσωπό του στη Βουλή, και ακόμη σήμερα, με τον ελληνικό λαό να ονομάζει (φυσιολογικότατα) τις εκπροσώπους του βουλευτίνες, η επίσημη πολιτεία ταλαιπωρείται, μη βρίσκοντας τον τρόπο να αποφασίσει αν η ταιριαστή για την περίπτωση λέξη είναι η λέξη «η βουλεύτρια», η λέξη «η βουλευτίς» (με γιώτα) ή η λέξη «η βουλευτής» (με ήτα) — εσείς κάνετε, πάντως, σας παρακαλώ, τη δοκιμή να πείτε στη γενική πτώση την τελευταία από τις λέξεις θηλυκού γένους που σας απαρίθμησα!” (Δ. Λυπουρλής, 1990). *(Ο γράφων θα επέκτεινα την προτροπή για να κλείνετε την ίδια λέξη και στην ονομαστική πληθυντικού. Και τέλος για να διαπιστώσετε ποια λέξη είναι πραγματικά σωστή, κλείνατε και τις τρείς εκδοχές σε όλες τις πτώσεις και το συμπέρασμα προκύπτει από μόνο του) 2 Οὔτε ὁ Δηλιγιάννης, οὔτε ὁ Τρικούπης, οὔτε κανεὶς ἄλλος πταίει, δι᾿ ὅ,τι ἔγινε, δι᾿ ὅ,τι γίνεται. Πταίουν μόνον, κυρίως, πρῶτοι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, καὶ ἡμᾶς βαρύνει ὁλόκληρος ἡ εὐθύνη της σήμερον, ἡ φοβερὰ εὐθύνη τῆς αὔριον ὁλόκληρος). (Περικλής Γιαννόπουλος, 1869 - 1910, λογοτέχνης, δημοσιογράφος, διανοητής) Ευδόξιος Γούρμος Αντιστράτηγος εα (τηλ. 23920 26256 (στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
November 2017
Categories |